برخلاف فناوری هایی مانند لامپ برق یا تلفن، اینترنت یک مخترع واحد ندارد. در عوض در طی زمان تکامل یافته است. شروع کار اینترنت به بیش از ۵۰ سال قبل برمی گردد که به عنوان سلاح در دست حکومت در جنگ سرد بود. برای سال ها، دانشمندان و محققان با یکدیگر ارتباط برقرار می کردند و اطلاعات را با یکدیگر سهیم می شدند. امروزه ما از اینترنت تقریبا برای هر چیزی استفاده می کنیم و برای بسیاری افراد تصور زندگی بدون اینترنت غیرممکن است.

وحشت اسپوتنیک

چهارم اکتبر ۱۹۵۷، اتحاد شوروی اولین ماهواره ساخت بشر در جهان را به مدار فرستاد. کار زیادی از ماهواره ای که به نام اسپوتنیک شناخته می شد برنمی آمد. آن بدون هدف به فضای خارجی پرتاب شد و تصویری را بر روی صفحه رادار ارسال می کرد ترکیبی از فرستنده های رادیویی بود که از دور کره زمین می فرستاد. هنوز برای بسیاری از آمریکایی اسپوتینک دلیلی بر هشدار است. در حالی که دانشمندان و مهندسان بزرگتری در ایالات متحده خودروهای بزرگتر و مجموعه تلویزیون هایی را طراحی می کردند که شوروی ها آنها را اشیای پوچ می پنداشتند و آنها قصد داشتند جنگ سرد را ببرند.بعد از پرتاب اسپوتنیک، بسیاری از آمریکایی ها به طور جدی تر شروع به تفکر درباره دانش و فناوری کردند. مدارس دروسی را درباره موضوعاتی مانند شیمی، فیزیک و حساب دیفرانسیل و انتگرال را به برمامه های درسی افزودند. شرکت ها کمک های مالی از سوی حکومت گرفتند و بر روی تحقیقات و توسعه علمی سرمایه گذاری شد و خود حکومت فدرال موسسات جدیدی مانند سازمان ملی هوانوردی و فضایی (NASA) و گروه آژانس پروژه های تحقیقات پیشرفته دفاعی (ARPA) را ایجاد کرد تا فناوری های عصر فضا مانند موشک ها، اسلحه ها و کامپیوترها را توسعه دهد.

تولید آرپانت (ARPAnet)

دانشمندان و کارشناسان نظامی به طور ویژه ای نگرانی داشتند که چه اتفاقی ممکن است در صورت وقوع حمله شوروی به سیستم تلفن این کشور رخ دهد. آنها می ترسیدند که فقط یک موشک می تواند کل شبکه خطوط و سیم هایی را که ارتباطات کارآمد را در فواصل طولانی امکان پذیر می سازد نابود کند. در سال ۱۹۶۲، دانشمندی از M.I.T و ARPA به نام جی سی آر لیکلیدر راه حلی را برای این مشکل پیشنهاد داد: شبکه کهکشانی کامپیوترها که می توانستند با یکدیگر صحبت کنند. این شبکه رهبران حکومت را قادر می ساخت با یکدیگر ارتباط برقرار کنند حتی اگر شوروی سیستم تلفن را نابود می کرد.در سال ۱۹۶۵، دانشمندی دیگر از M.I.T. روشی را برای ارسال اطلاعات از یک کامپیوتر به کامپیوتر دیگر فراهم کرد که به آن سوییچینگ بسته (packet switching) می گفتند. سوییچینگ بسته دیتا را به بلوک یا بسته هایی تقسیم می کرد پیش از اینکه به مقصد خود ارسال شوند. به این روش هر بسته می توانست مسیر خود را از مکانی به مکان دیگر برود. بدون سوییچینگ بسته، شبکه کامپیوتر حکومت که هم اکنون به عنوان آرپانت (ARPAnet) شناخته می شد سیستم تلفنی به حملات دشمن آسیب پذیر می بود.

LOGIN

در سال ۱۹۶۹، آرپانت اولین پیام خود را به عنوان ارتباطات گره به گره  node-to-node)) از یک کامپیوتر به کامپیوتر دیگر تحویل داد. (اولین کامپیوتر در آزمایشگاه تحقیقاتی در UCLA و دومین کاممپیوتر در استنفورد قرار گرفته بود که هر یک به اندازه یک خانه کوچک بودند. این پیام – LOGIN- کوتاه و ساده بود اما به هر حال شبکه نوپای ARPA سقوط کرد: کامپیوتر استنفورد فقط دو کلمه اول نوشته شده را دریافت کرد.

رشد شبکه

تا پایان ۱۹۶۹، فقط چهار کامپیوتر به آرپانت متصل شده بودند اما شبکه به طور پیوسته در طی دهه ۱۹۷۰ رشد یافت. در سال ۱۹۷۱، آلوهانت (ALOHAnet) دانشگاه هاوایی افزوده شد و دو سال بعد شبکه هایی در کالج دانشگاه لندن و مرکز رویال رادار در نروژ اضافه شدند. همانطور که شبکه های کامپیوتری سوییچ بسته تکثیر می شدند برای آنها دشوارتر می شد تا در یک شبکه جهانی واحد به نام اینترنت ترکیب شوند.

تا پایان دهه ۱۹۷۰، دانشمند کامپیوتری به نام وینتون کرف شروع به حل این مشکل با توسعه روشی برای همه کامپیوترهای موجود در شبکه های ارتباطی با یکدیگر کرد که با یکدیگر ارتباط داشتند. او اختراع خود را پروتکل کنترل مخابره یا TCP نامید. (بعدا او پروتکلی اضافی که به عنوان پروتکل اینترنت شناخته می شد را افزود. نامی که ما برای اشاره به آن امروزه استفاده می کنیم TCP/IP است.) یک نویسنده پروتکل را به عنوان دست دادن توصیف می کند که از راه دور و با کامپیوترهای مختلف به یکدیگر در فضای مجازی معرفی می شدند.

صفحه گسترده جهانی (The World Web)

پروتکل کرف به اینترنتی به صورت یک شبکه جهانی تبدیل شد. در سرتاسر دهه ۱۹۸۰، محققان و دانشمندان از آن برای فرستادن فایل ها و دیتا از یک کامپیوتر به دیگری استفاده می کردند. به هر حال، در سال ۱۹۹۱ اینترنت دوباره تغییر کرد. در آن سال برنامه نویسی کامپیوتری از سوییس به نام تیم برنر لی  صفحه گسترده جهانی را معرفی کرد. اینترنت به سادگی روشی برای ارسال فایل ها از یک مکان به مکان دیگر نبود بلکه خود وب طلاعاتی داشت که هر کسی بر روی اینترنت می توانست به آن دسترسی داشته باشد. برنر لی اینترنتی را خلق کرد که امروز ما می شناسیم.از آن موقع، اینترنت به روش های مختلفی تغییر کرده است. در سال ۱۹۹۲، گروهی از دانشجویان و محققان در دانشگاه ایلینویز مرورگر پیچیده ای را توسعه دادند که به آن موزاییک می گفتند ( بعدا نت اسکیپ (Netscape) شد). موزاییک روشی سازگار با کاربر برای جستجوی وب بود: به کاربران این امکان را می داد تا کلمات و تصاویر را روی یک شبکه مشابه برای اولین بار ببینند و با استفاده از اسکرول بار و لینک های کلیک خور حرکت کنند. در همین سال، کنگره آمریکا تصمیم گرفت که از وب می تواند برای اهداف تجاری استفاده شود. در نتیجه، شرکت هایی از همه نوع به طور شتاب زده وب سایت های خود را بر روی آن تاسیس کردند و کارآفرینان تجارت الکترونیک شروع به استفاده از اینترنت برای فروش محصولات خود به طور مستقیم به مشتریان کردند. اخیرا سایت های شبکه اجتماعی مانند فیسبوک نیز روشی محبوب برای مردم در همه سنین شده اند تا با یکدیگر افراد مرتبط باقی بمانند.