یکی از کاربران انجمن ردیت در بخش بیت کوین، در مطلبی به یک آسیب‌پذیری قدیمی در یکی از نسخه‌های مشهور WinRAR اشاره کرد که می‌تواند احتمال دزدی از کیف‌پول آن ارز دیجیتال را افزایش دهد. باگ موجود، به کدهای اجرایی مخرب امکان می‌دهد که پس از باز کردن یک فایل RAR‌، در سیستم قربانی اجرا شوند. آسیب‌پذیری مذکور، عمری نزدیک به ۱۴ سال دارد، اما اخیرا خطرات آن مورد توجه قرار گرفته است. اکنون که آسیب‌پذیری شناخته شد، به‌نظر می‌رسد مجرمان نیز برای نوشتن کدهای مخرب و نفوذ با استفاده از آن، آماده می‌شوند.

منابع غیررسمی از نرم‌افزار WinRAR می‌گویند که به‌روزرسانی به آخرین نسخه، آسیب‌پذیری قدیمی را حل می‌کند. البته، فراموش نکنید که WinRAR یکی از مشهورترین ابزارهای حوزه‌ی خود در جهان محسوب می‌شود و نزدیک به ۵۰۰ میلیون کاربر دارد. آیا همه‌ی آن‌ها پیش از آلوده شدن به کدها مخرب، فرایند به‌روزرسانی را انجام خواهند داد؟

کاربر افشاکننده‌ی آسیب امنیتی WinRAR در ردیت نوشت:

آسیب‌پذیری این‌گونه کار می‌کند. شما فایل اشتباه با پسوند RAR را با نسخه‌ای پچ‌نشده از برنامه باز می‌کنید و یک بسته‌ی مخرب در پوشه‌ی راه‌اندازی اولیه‌ی ویندوز بارگذاری می‌شود. درنتیجه، به‌محض بوت شدن ویندوز، یک فایل exe اجرا می‌شود. به‌علاوه، کاربران به‌ندرت WinRAR را به‌روزرسانی می‌کنند و احتمالا حداقل ۱۰۰ میلیون کامپیوتر با نسخه‌های بدون پچ امنیتی WinRAR وجود دارند.

اجازه دادن به اجرای کد مخرب بدان معنا است که برنامه‌ای با اهداف دور زدن مراحل امنیتی کیف پول‌های دیجیتال یا دزدیدن دارایی‌های آن‌ها، به‌راحتی اجرا و حتی تکثیر می‌شود. به‌هرحال، کاربران حرفه‌ای دنیای بیت‌کوین می‌دانند که کامپیوترهای شخصی محل مناسبی برای نگه‌داری دارایی‌های بیت‌کوین نیستند. حتی اگر آن شرایط الزامی بود، استفاده از آنتی‌ویروس به‌شدت پیشنهاد می‌شود. در بهترین حالت، کاربران فوق‌حرفه‌ای از کیف پول‌های آفلاین یا سخت‌افزاری استفاده می‌کنند.

باگ موجود در WinRAR از کتابخانه‌ای ناشی می‌شود که آن نرم‌افزار برای پردازش فایل‌های ACE از آن استفاده می‌کند. البته، برای اجرای کدهای مخرب نیاز به دور زدن مجوزهای نرم‌افزار است که محققان امنیتی، توانستند آن کار را انجام دهند. به‌هرحال WinRAR اعلام کرد که دیگر از فایل‌های ACE پشتیبانی نمی‌کند. آن شرکت در بیانیه‌ای پیرامون تصمیم خود گفت:

WinRAR همیشه به پشتیبانی از همه‌ی فرمت‌های مشهور فایل‌های فشرده شناخته می‌شد. از آنجایی که UNACEV2.DLL از سال ۲۰۱۵ به‌روزرسانی دریافت نکرده و دسترسی به کد منبع آن نیز غیرممکن است، تصمیم گرفتیم که نسخه‌ی ۵.۷ نرم‌افزار WinRAR پشتیبانی از فایل‌های ACE را پایان دهیم. اکنون و پس از عرضه‌ی نهایی آن نسخه، پیشنهاد می‌شود که همه‌ی کاربران نرم‌افزار خود را به جدیدترین نسخه‌ی موجود به‌روزرسانی کنند.

به‌هرحال مشکل پیش آمده، نشان‌دهنده‌ی یکی از چالش‌های امنیتی مشهود در دنیای ارزهای دیجیتال است. این چالش نشان می‌دهد که دنیای ارزهای رمزنگاری‌شده، به اندازه‌ی محیطی امن است که در آن کار می‌کند. به‌بیان دیگر، هرچقدر هم که ارزهای دیجیتال امن باشند، اگر پلتفرم مورد استفاده‌ی شما امنیت بالا نداشته باشد، در نگه‌داری دارایی‌ها با مشکل مواجه می‌شوید.

ویندوز، همیشه به‌عنوان یکی از مشهورترین سیستم‌های عامل با کمترین سطوح امنیتی شناخته شده است. درنتیجه، اگر فردی بخواهد دارایی‌های قابل‌توجهی از نوع ارز دیجیتال را در آن پلتفرم نگه‌داری کند، انجام اقدامات امنیتی ضروری خواهد شد. برخلاف گذشته که تهدیدهای امنیتی در بدترین حالت خود تنها مزاحم کاربران بودند،‌ در عصر ارزها و دارایی‌های دیجیتال، مجرمان سایبری اهدافی جدی‌تر و از جنس پول دارند. درنتیجه، اقدامات امنیتی بیش‌ازپیش اهمیت پیدا کرده‌اند.

نظر شما چیست؟ آیا نگه‌داری از دارایی‌های دیجیتال را در سیستم‌عامل کامپیوتر یا فضاهای دیگر پیشنهاد می‌کنید؟

دانشمندان می‌گویند شوره‌زارهای ساحلی غول‌های خفته‌ای هستند که می‌توانند با تغییرات اقلیمی مبارزه کنند. نتایج یک مطالعه‌ی جهانی نشان داده است که این مناطق می‌توانند با افزایش سطح دریا بیدار شوند. پژوهشگران در مجله‌ی Nature گزارش کرده‌اند که سطح دریا ارتباط مستقیمی با مقدار کربنی که این تالاب‌ها در خاک ذخیره می‌کنند، دارد.

شوره‌زارهای ساحلی، کربن را در خاک نگه می‌دارند

پژوهشگران کربن ذخیره‌شده در هسته‌های گِل تالاب‌های سرتاسر جهان را مورد مطالعه قرار دادند. آن‌ها می‌گویند حفاظت از تالاب‌های ساحلی برای کاهش گرمایش جهانی بسیار حیاتی است. بسیاری از زیستگاه‌هایی که سرشار از حیات گیاهی هستند، ذخایر مهمی از کربن هستند اما تالاب‌های ساحلی در حفظ کربن، بسیار کارآمدتر هستند. وقتی گیاهان در این تالاب‌ها می‌میرند، به‌جای تجزیه و آزاد شدن در اتمسفر، کربن آن‌ها در گل دفن می‌شود.

دانشمندان خاک تالاب‌ها را از نظر کربن ذخیره شده مورد جست‌وجو قرار دادند

با افزایش سطح دریا، لایه‌های رسوبات بیشتری طی جزر‌و‌مد شسته شده و مواد غنی از کربن دفن می‌شوند و زیر لایه‌های گل‌آلود گیر می‌افتند. پروفسور کرلی راجرز، پژوهشگر این مطالعه توضیح می‌دهد:

این رسوبات نه‌تنها مواد ریشه و دیگر مواد آلی را دفن کرده و درخود به دام می‌اندازند بلکه باعث افزایش ارتفاع تالاب‌ها می‌شوند. همگام با افزایش سطح دریا، این فرایند همچون اقدامی برای سازگار شدن تالاب با افزایش سطح دریا عمل می‌کند.

اما برای اینکه تالاب‌های ساحلی رشد کنند و کربن بیشتری ذخیره کنند، نیاز به فضا دارند. پاتریک مگانیگال توضیح می‌دهد:

سؤال مهم این است که چقدر از تالاب باقی خواهند ماند و انسان‌ها چگونه زمین‌های مجاور آن‌ها را مدیریت خواهند کرد.

هسته‌های گل حاوی اطلاعاتی از تاریخچه‌ی ذخیره‌ی کربن تالاب هستند

تالاب‌ها می‌توانند تا زمانی‌که فضا دارند، حرکت کنند. پژوهشگران می‌گویند که به‌طور جهانی، شوره‌زارهای خطوط ساحلی استرالیا، چین و آمریکای جنوبی می‌توانند غول‌های خفته‌ی ذخیره‌ی کربن باشند. دو برابر شدن مقدار کربن ذخیره شده در این تالاب‌ها به‌معنای پنج میلیون تن کربن اضافی اتسفر است که هر سال در این گل‌ها به دام می‌افتد که معادل خاموش کردن یک میلیون خودرو است.

تالاب‌ها چگونه تهدید می‌شوند؟

تالاب‌های ساحلی به‌علت جوامعی که در امتداد سواحل ساخته می‌شوند، آسیب می‌بینند. از آنجایی که سواحل از مرز کشورهای مختلف عبور می‌کنند، تنها راه‌حل این مسئله همکاری بین‌المللی است. بر این اساس، پژوهشگران از کشورهای مختلف می‌خواهند که با شرکت در نشستی مشترک درمورد این منافع بحث و تبادل نظر کنند. آن‌ها می‌گویند مزایای بالقوه‌ی تالاب‌های ساحلی قابل‌توجه بوده و ما نباید این فرصت را از دست بدهیم. این تالاب‌ها زیستگاه‌های پویایی هستند و فقط به‌عنوان محل ذخیره کربن عمل نمی‌کنند. هزاران پرنده برای تغذیه به این مناطق می‌آیند و به چیزی که در این گِل‌ها وجود دارد، وابسته‌اند.

تا همین اواخر، تالاب هسکت اوت در لنکشایر زمینی زراعی بود که توسط دیواری از دریا احاطه شده بود؛ این منطقه اکنون یک مرداب است

فضا در حال شلوغ شدن است. امروزه ما می‌توانیم بیش از ۲۰ هزار شی مصنوعی را ردیابی کنیم که در حال چرخش در مدار زمین هستند، ازجمله ۱۵۰۰ ماهواره درحال کار و تعداد زیادی از فناوری‌های منقضی‌شده، تقویت‌کننده‌های استفاده‌شده و سایر زباله‌های فضایی. این موارد تنها نشان‌دهنده‌ی قله‌ی یک کوه یخی بزرگ هستند. در اواخر سال جاری، هنگامی‌که نیروی هوایی ایالات متحده حصار فضایی خود را راه‌اندازی کند، ده‌ها برابر اشیای بیشتری قابل رویت هستند. این رادار قدرتمند که در کواجالین آتول در اقیانوس آرام قرار دارد، هزینه‌ای معادل ۱/۶ میلیارد دلار به‌دنبال داشته است و قادر است در هر روز یک میلیون مشاهده داشته باشد. 

همزمان با ترافیک فضایی پیش رفتن به مراتب چالش‌برانگیزتر می‌شود. ماهواره‌ها درحال کوچک‌تر شدن و ارزان‌تر شدن هستند. دانشمندان، شرکت‌ها و حتی مدارس نیز می‌توانند با مبلغی معادل ۱۰ هزار دلار یک ماهواره بسازند تا از زمین عکس بگیرد؛ شبکه‌ای از هزاران فضاپیما که به‌طور فزاینده‌ای برای پروژه‌های جاه‌طلبانه مورد استفاده قرار می‌گیرند. به‌عنوان مثال، شرکت اسپیس ایکس واقع در هاوتورن کالیفرنیا قصد دارد ۱۲ هزار ماهواره کوچک را به‌منظور راه‌اندازی یک سیستم اینترنت ماهواره‌ای تا اوایل سال ۲۰۲۰ به فضا بفرستد.

احتمال برخورد، تصادف، ناسازگاری‌ها و درگیری‌ها در حال افزایش است. هر برخورد، زباله‌هایی را در فضا آزاد می‌کند که سایر فعالیت‌های فضایی را تهدید می‌کنند. در سال ۲۰۰۷، هنگامی‌که چین یک سلاح ضدماهواره‌ای را آزمایش کرد، ده‌ها هزار تن زباله‌ی ریز ایجاد کرد و نگرانی‌های ژئوپولیتیک را در این‌باره افزایش داد. در سال ۲۰۱۲، خدمهایستگاه فضایی بین‌المللی مجبور به پناه گرفتن در کپسول‌های فرار سایوز شدند، زمانی‌که آوارهای ناشی از برخورد ماهواره‌ای سال ۲۰۰۹ از نزدیکی آن‌ها عبور می‌کرد.

برای انطباق با آینده‌ی فضایی شلوغ و دموکراتیک، ما به‌نوعی از مدیریت ترافیک فضایی نیاز داریم. دولت ایالات متحده به‌دنبال هدایت تلاش‌های جهانی است در حالی‌که سیاست‌هایی را برای مدیریت موثرتر ماهواره‌های خود توسعه می‌دهد. این موضوع شامل پلیس ترافیک که ماهواره‌ها را به چپ یا راست هدایت می‌کند نیست، بلکه سیستمی مشابه به یک سرویس آب‌وهوایی است. اپراتورهای ماهواره‌ای اطلاعات را به اشتراک می‌گذارند و گزارش‌های وضعیت و هشدارهای برخورد را دریافت می‌کنند. شرکت‌ها نیز براساس داده‌ها خدمات و برنامه‌ها را به‌فروش می‌رسانند.

اما ترافیک فضایی یک نگرانی جهانی است که روی فعالیت‌های مدنی، تجاری و امنیتی ملی تأثیر می‌گذارد. چین و هند هم‌اکنون بازیگران اصلی هستند؛ استرالیا و نیوزلند هر دو در سه سال گذشته آژانس‌های فضایی ملی را ایجاد کرده‌اند. کارآفرینان و مربیان مشتاقند تا جای پای خود را در این زمینه توسعه دهند. به لحاظ قانونی، آن‌ها حق دارند. پیمان فضای بیرونی سال ۱۹۶۷ نشان می‌دهد که هیچ کشوری حق ندارد دسترسی کشور دیگری را برای استفاده صلح‌آمیز از فضا محدود کند.

اما چندین قانون یا استاندارد پذیرفته‌شده‌ی بین‌المللی برای فعالیت در مدار زمین وجود دارد. مذاکرات به‌طور متناوب اتفاق می‌افتند، از جمله مذاکراتی که در مورد پیش‌نویس قوانین اتحادیه اروپا برای فعالیت‌های فضایی بیرونی در کمیته سازمان ملل متحد در مورد کاربرد صلح‌آمیز فضای بیرونی انجام شده است. اما هیچ چارچوب جهانی برای هماهنگ کردن حرکات فضاپیماها وجود ندارد.

یک سازمان بین‌المللی برای مدیریت ترافیک فضایی می‌تواند از روش‌های مشابه‌ای بهره ببرد که در صنعتهوانوردی استفاده می‌شود: استانداردها و اقدامات چندجانبه برای ایمنی و ارتباطات، که با توافقات دوجانبه‌ تکمیل شده است که فعالیت‌های اقتصادی خاص و موقعیت‌های ایمنی را پوشش می‌دهد. اما تفاوت‌های عمده‌ای بین کنترل فضا و ترافیک هوایی وجود دارد. برخلاف اکثر هواپیماها، ماهواره‌ها نیازی به انتقال هویت، سرعت، جهت یا ارتفاع خود ندارند. تعیین مالکیت در ماهواره‌ها سخت است. موقعیت‌های فضاپیماها نامشخص است و برخی از بهترین‌داده‌های آن‌ها بنابر دلایل تجاری یا دولتی مخفی نگه داشته می‌شوند؛ ماهواره‌هایی که از رده خارج شده‌اند و بقایای آن‌‌ها می‌توانند قرن‌ها بدون کنترل در مدار باقی بمانند.

در ادامه، جیمی مورین، نویسنده این مقاله و مدیر اجرایی مرکز سیاست‌گذاری و استراتژی فضایی شرکت Aerospace در آرلینگتون، ویرجینیا، ایالات متحده آمریکا، چهار عنصر اصلی یک سیستم مدیریت جهانی برای ترافیک فضایی و مراحلی که برای عملی کردن آن لازم است را بیان کرده است.

چهار عنصر اصلی

• ردیابی بهبودیافته:

کنترل هواپیماها بسیار دقیق‌تر از ماهواره‌ها است. سیستم‌های ترافیک هوایی، هواپیماها را در مسیرهای ثبت‌شده در طول سفرهایی هدایت می‌کنند که مدت زمان آن‌ها بر حسب ساعت اندازه‌گیری شده است. بیشتر هواپیماها به‌طور پیوسته موقعیت خود را گزارش می‌کنند. ایالات متحده آمریکا از ۱۵۰ رادار برای دنبال کردن ۵ هزار هواپیما در ساعت‌های اوج سفرهوایی در کشور خود استفاده می‌کند. در مقابل، تنها چند ده سایت در سرتاسر جهان ده‌ها هزار شی فضایی را دنبال می‌کنند. ماهواره‌ها را می‌توان برای سال‌ها در مدارهایی رها کرد که تنها با قوانین فیزیک تعریف شدند.

ردیابی اشیا فضایی از لحاظ فنی دشوار است، به‌خصوص اگر آن‌ها کوچک باشند و به‌سرعت حرکت کنند. این اشیاء می‌توانند به اندازه یک نقطه‌ی رنگی کوچک یا به‌اندازه‌ی یک اتوبوس شهری بزرگ باشند و بسیاری از آن‌ها کیلومترها در هر ثانیه در امتداد مدارهایی سفر می‌کنند که در فاصله‌ی ۲۰۰ تا ۴۰ هزار کیلومتری بالای سطح زمین قرار دارند. در‌حال‌حاضر، ارتش ایالات متحده آمریکا از یک وبسایت برای انتشار اطلاعات گسترده در مورد اشیایی استفاده می‌کند که بزرگتر از ۱۰ سانتی‌متر هستند. با‌این‌حال، برای هر شی ردیابی‌شده،  ۲۰ تا ۳۰ برابر اشیای کوچک وجود دارد که بیشتر آن‌ها برای ردیابی بسیار کوچک هستند، اما در صورت برخورد با یک ماهواره می‌توانند باعث اتمام یک مأموریت شوند.

قرار دادن تعداد بیشتری از حسگرهای بهبود‌یافته در مکان‌های بیشتری در سراسر جهان، فرکانس و حساسیت اندازه‌گیری را افزایش می‌دهد. این امر به‌دلیل اینکه ماهواره‌ها بیشتر برای تغییر مدار خود حرکت می‌کنند، اهمیت بیشتری پیدا خواهد کرد. اطلاعات بهتر زمان‌حقیقی حسگرها و لینک‌های ارتباطاتی می‌توانند همانند هواپیماها توسط اپراتورها به اشتراک گذاشته شوند. اشتراک‌گذاری چنین اطلاعاتی بسیار مهم خواهد بود زیرا عملکرد ماهواره‌ها پیوسته در حال اتوماتیک‌تر شدن است. درنهایت، تطابق دادن ماهواره‌ها با ترانسپوندرهایی که برای انتقال موقعیت حتی بعد از شکست یک ماهواره طراحی شدند، می‌تواند اطلاعات مکانی دقیقی را فراهم کند و اخطارهای اشتباه برخورد را کاهش دهد.

درنهایت، اشتراک‌گذاری جهانی داده‌ها به‌منظور بهترین استفاده از حسگرها در سرتاسر جهان مطلوب است. در چند سال آینده، سیستم‌های ملی می‌توانند حصار فضایی ایالات متحده را تکمیل کنند. این موضوع می‌تواند به‌طور مشترک با برنامه‌های ایالات متحده ازطریق توافق‌نامه‌های اشتراک‌گذاری اطلاعات دوجانبه و چندجانبه اجرا شود مانند آن‌هایی که درحال‌حاضر توسط مرکز عملیات فضایی ترکیبی نیروی هوایی ایالات متحده در پایگاه نیروی هوایی واندنبرگ در کالیفرنیا برای به اشتراک گذاشتن اطلاعات ردیابی و هشدار برخورد با کشورهای دیگر و شرکت‌ها استفاده می‌شود.

بخش خصوصی نیز همچنین باید در این موضوع مشارکت داشته باشد. انجمن اپراتورهای ماهواره‌ای می‌توانند داده‌ها و برنامه‌های ردیابی برای مانور‌های مهارتی را فراهم کنند و شرکت‌هایی که موقعیت‌های ماهواره‌ها را برآورد می‌کنند، می‌توانند استفاده از داده‌های ردیابی تجاری خود را فعال کنند. شرکت‌های خصوصی به‌طور افزاینده‌ای مشتاق به فروش داده‌های ترافیک فضایی و خدمات اضافی به اپراتورهای ماهواره هستند. چشم‌انداز همکاری بین‌المللی در زمینه پیگیری و مدیریت توسط خطرهای ژئوپلتیک محدود شده است، در حالی‌که برخی از کشورها ممکن است تمایلی برای تکیه به آمریکا در این زمینه نداشته باشند و به‌دنبال داده‌های مستقل خود باشند. این مشابه وضعیت کنونی با داده‌های ناوبری جهانی و اطلاعات زمانبندی است که در آن روسیه، کشورهای اروپایی، چین و ژاپن همگی نوعی سیستم جایگزین برای سیستم موقعیت‌یاب جهانی آمریکا ایجاد کرده‌اند.

• پیش‌بینی و شناسایی

برای پیش‌بینی برخورد، مدارها باید دقیقاً پیش‌بینی شوند. کمبود مشاهدات، عدم قطعیت تعیین موقعیت و سرعت ماهوراه را افزایش می‌دهد. بنابراین، محدودیت‌هایی باید در مدل‌های گرانش و دیگر نیروها، مانند کشش از جو بالایی، اعمال شود. برخورد‌های احتمالی می‌توانند وقتی‌که حباب‌های عدم قطعیت همپوشانی دارند، با استفاده از مدل‌هایی پیش‌بینی شوند. به‌دلیل عدم قطعیت زیاد، بیشتر برخوردهای احتمالی ممکن است رخ ندهند: باتوجه به تعداد کنونی ماهواره‌های موجود در مدار، تنها یک یا دو مورد از چنین برخوردهایی در هر سال مورد انتظار است. اما صاحبان ماهواره‌ها باید خطرات را ارزیابی کنند. مانور ماهواره به‌آرامی صورت نمی‌گیرد، سوخت مصرف می‌کند و خطرات برخورد دیگری را ایجاد می‌کند و حتی ممکن است باعث توقف مأموریت ماهواره شود و طول عمر مفید آن‌را کاهش دهد. آستانه‌های احتمالی هشدار برخورد باید در مأموریت‌ها ایجاد شود که باعث متعادل شدن فرکانس مانورها با میزان خطر قابل قبولی می‌شود.

اپراتورها نیز باید شناسایی شوند. امروزه مالکیت بسیار سخت‌تر از زمانی است که تنها چندین کشور در فضا فعالیت می‌کردند. براساس کنوانسیون ثبت اشیا فضایی، دولت‌ها موظف به ثبت اشیا فضایی جدید هستند. اما این امر هفته‌ها یا ماه‌ها طول می‌کشد و فهرست‌ها نیز ناقص هستند. یک راکت می‌تواند ده‌ها ماهواره را به فضا پرتاب کند و بعضی از ماهواره‌ها، ماهواره‌های کوچک‌تری را درون خود حمل می‌کنند. ازبین‌بردن قطعه‌های کوچکی که به‌طور مداوم ردیابی نشده‌اند، بسیار سخت است. با افزایش تعداد فضاپیماها و اپراتورها، داده‌های ردیابی دقیق و اطلاعات مانور باید به‌سرعت و به‌طور کامل ارائه شوند. برای مثال، در سیستم‌های نگهداری مدار به اطلاعات زمان‌حقیقی نیاز است تا از برخورد با دیگر ماهواره‌ها اجتناب شود.

دولت و شرکت‌هایی مانند ExoAnalytic Solutions در فوت‌هیل‌رنچ واقع در کالیفرنیا و LeoLabs  در منلوپارک واقع در کالیفرنیا، درحال توسعه‌ی سرویس‌هایی برای گزارش‌های برخوردهای احتمالی هستند؛ درحال‌حاضر، نیروی هوایی ایالات متحده ارائه‌دهنده اصلی این سرویس‌ها است. این سرویس‌ها باید ۲۴ ساعت شبانه‌روز در دسترس باشند و به‌طور مرتب و منظم به‌روزرسانی شوند. آن‌ها همچنین باید داده‌های متناقض از منابع چندگانه را به‌طور موثری جدا کنند.

• استانداردها و معیارها:

پروتکل‌های به اشتراک گذاشتن داده‌ها، استانداردها و معیارهای عملکرد در مدار و کاهش آلودگی‌ها باید توسعه یافته و مورد توافق بین‌المللی قرار گیرند. مایکل پین، معاون رئیس جمهور ایالات متحده در یک سخنرانی در آوریل ۲۰۱۸ اعلام کرد که وزارت بازرگانی، رهبری ایجاد شیوه‌های مشترک جهانی برای مدیریت ترافیک فضایی را به عهده خواهد داشت. بااین‌حال، برای پیاده‌سازی موفقیت‌آمیز، طی کردن مراحل بیشتری لازم است.

برای ایجاد توافق جهانی، دولت آمریکا باید با فعالان تجاری فضا و شرکای بین‌المللی مشورت کند. به‌عنوان مثال، یک انجمن دولتی-صنعتی متشکل از متخصصان در حوزه فضا توسط یک کنسرسیوم CONFERS ایجاد شده است. نگرانی‌ها در رابطه با رسیدگی به اطلاعات اختصاصی و حساس، حوزه‌ی اختیار مدیریت، توزیع قراردادهای توسعه و ظرفیت مسئولیت، باید مشخص شود.

استانداردهای داوطلبانه و مشوق‌های اقتصادی برای انطباق، گام اول خوبی خواهند بود. به‌عنوان مثال، مجمع اقتصاد جهانی در حال ساخت یک ائتلاف صنعتی در راستای این موضوع است. آن‌ها به‌دنبال پیشنهاداتی برای ایجاد یک سیستم رتبه‌بندی توسعه پایدار فضایی هستند که براساس رویکردی مدل شده است که برای تأیید ساختمان‌های سبز استفاده می‌شود.

• کاهش زباله‌های فضایی:

اکثر تهدیدهای برخوردی که اکنون برای ماهواره‌های فعال وجود دارد ناشی از زباله‌های باقی‌مانده در فضا است و نه از دیگر ماهواره‌ها. برای حفظ یک محیط مداری پایدار در درازمدت، ایجاد زباله‌ی بیشتر باید محدود شود. دستورالعمل‌های بین‌المللی برای کاهش زباله در فضا باید براساس پیش‌نویسی ایجاد شود که توسط کمیته هماهنگی بین سازمانی زباله‌های فضایی نوشته شده است. این کمیته متشکل از ۱۳ آژانس فضایی مدنی است. به‌عنوان مثال، «قانون ۲۵ ساله» این کمیته بیان می‌کند که ماهواره‌هایی که در مدار نزدیک زمین قرار دارند باید بعد از گذشت ۲۵ سال از پایان ماموریتشان از این مدار حذف شوند. ازبین‌بردن تمام منابع انرژی در داخل - از سوخت گرفته تا چرخ‌های چرخشی حرکتی- خطر انفجار ماهواره‌های ازکارافتاده را کاهش می‌دهد. اگر برخی از فناوری‌ها، سیاست‌ها و موانع اقتصادی برطرف شوند، برخی از اشیاء باقی‌مانده خطرناک ممکن است از مدار خارج شوند.

کمیسیون ارتباطات فدرال ایالات متحده که مسئولیت صدور مجوز تمامی ماهواره‌های ارتباطی تجاری ایالات متحده قبل از راه‌اندازی را برعهده دارد، اعلام کرده است که قوانین خود را در مورد کاهش زباله‌ها به‌روز می‌کند. تشویق سایر کشورها برای ایجاد یا تقویت قوانین و استانداردهای ملی، حتی بدون معاهدات بین‌المللی، محیط فضایی را بهبود خواهد بخشید.

گام بعدی چیست؟

ایالات متحده در حال برداشتن گام‌های اولیه در این زمینه است. دولت فدرال قصد دارد تا داده‌های مربوط‌به ردیابی فضا را از ارتش به یک سازمان مدنی منتقل کند. این موضوع می‌تواند اعتماد عمومی بین‌المللی و تمایل برای به اشتراک‌گذاری داده‌ها را افزایش دهد و امنیت فضا را بهبود ببخشد. روابطی باید در سرتاسر آژانس‌های دولتی آمریکایی، بین بخش‌های دولتی و خصوصی و بین کشورهایی با قابلیت انجام پروژه‌هایی در فضا ایجاد شود. تغییر وظایف به بخش‌های مختلف فدرال و واگذاری وظایف به پیمانکاران برای محافظت از دارایی‌های ارزشمند فضایی کافی نخواهد بود.

ده‌ها برنامه‎ی اشتراک‌گذاری داده‌ها بین دولت آمریکا، آژانس‌های دولتی خارجی و اپراتورهای ماهواره‌های تجاری باید ایجاد شود. فرمت‌های داده‌ها باید سازگار باشند و پروتکل‌هایی برای ادغام جریان‌های داده حاوی اطلاعات اختصاصی یا امنیت ملی مورد نیاز خواهند بود.

استانداردهای ملی و بین‌المللی و استانداردهای عملیات باید مورد توافق قرار گیرند. مذاکرات برای سال‌ها ادامه داشته؛ درحالی‌که ترافیک هوایی بالا می‌رود، اکنون زمان شتاب بخشیدن به پیشرفت داخلی و جهانی است. نشست کنگره بین‌المللی فضانوردی در واشنگتن دی سی در ماه اکتبر فرصتی کلیدی است که نباید از دست برود.

سازمان شما برای تبدیل‌شدن به کسب‌وکاری که مورد اعتماد نسل‌های مختلف باشد، باید در بلندمدت به نوآوریخود ادامه دهد. طبق گفته‌ی نیس فروم، یکی از بنیان‌گذاران پلتفرم بینش کاربر آلفا، نوآوری پایدار در بازار کنونی باتوجه‌به تغییر سریع سلیقه‌ی مشتری، حتی برای برندهای هزاره نیز به امری دشوار بدل شده است. دوران آن زمانی‌که وقت کافی جهت تمرکز محض بر افزایش مقیاس و توسعه‌ی کسب‌وکار خود داشتید، دیگر به‌سر آمده است.

اما فروم می‌گوید مشکل فقط سیالیت بیش از حد بازار نیست؛ دو مسئله‌ی ذهنی دیگر نیز وجود دارد که مانع بالابردن مناسب مقیاس و حفظ اشتیاق و شعله‌ی خلاقیت سازمان در طول مسیر می‌شود. فروم ادعا می‎کند:

برخی از رهبران کسب‌وکار، پس از چندین سال کار در یک صنعت و آشنایی با رموز کار، احساس می‌کنند هرآنچه لازم بوده را یاد گرفته‌اند و این دقیقاً نقطه‌ی شروع افول نوآوری است. اعتمادبه‌نفس حاصل از تجربه می‌تواند چشمان یک رهبر را دربرابر تغییرات بازار و نیاز به بازآفرینی پیوسته‌ی کسب‌وکار خود کور کند.

و پس از آن پای نیاز پذیرفته‌شده‎ای به قابلیت اندازه‌گیری دقیق و مبتنی بر واقعیات به میان می‌آید:

درحالی‌که شرکت‌ها انگیزه‌های واضحی برای رشد و افزایش مقیاس کسب‌وکار دارند، اغلب مشوق‌های درستی برای نوآوری ندارند، زیرا اندازه‌گیری نوآوری به‌طور ذاتی دشوار است. بدون شاخص‌های عملکردی سنتی، رهبران برای انگیزش تیم خود حول این مفهوم با مشکل مواجه هستند. در عوض آن‌ها اهداف ملموسی مانند افزایش مشارکت یا دستیابی به انتظارات را دنبال می‌کنند که ما آن‌را به‌عنوان نقطه‌ی عطفی برای شرکت‌ها می‌دانیم. هنگامی‌که یک تیم حول این اهداف سازماندهی می‌شود، توانایی نوآوری شدیداً کاهش می‌یابد.

حتی اگر بتوانید از تخصص خود استفاده کرده و تیم و سهام‌داران خود را متقاعد کنید که پیشرفت همیشه اعداد و ارقام نیست، بعد از آن باید در مورد حوزه‌ای که واقعاً می‌خواهید تلاش‌های نوآوری خود را به آن معطوف کنید، روشن و شفاف باشید. این امر نیاز به اخذ بازخورد و ارتباط مستقیم با مشتریان دارد و درحالی‌که طبیعتاً باید از روندها و تغییرات آگاهی داشته باشید، باید درباره‌ی فرایندهای سرمایه‌گذاری در فرصت‌های معتبر نیز فکر کنید. فروم می‌گوید:

شرکت‌ها تمایل دارند فعالیت‌های نوآوری و افزایش مقیاس خود را به‌صورت مستقل از یکدیگر در نظر بگیرند، اما تحقق نوآوری هنگامی‌که با تلاش‌های نظام‌مند افزایش مقیاس هماهنگ ‌شود، بیشتر از همیشه مثمرثمر خواهد بود.

به‌عنوان مثال، فروم زیراکس و اپل را مقایسه می‌کند. زیراکس وقتی رابط گرافیکی کاربر (GUI) را اختراع کرد، فرصت شگفت‌انگیزی داشت؛ اما آن‌ها بر محصولات موجود متمرکز ماندند و موفق به تجاری‌سازی آن نشدند. آن‌ها نتوانستند این ظرفیت گسترده را ببینند و برای کارکنان خود هیچ مشوق یا قابلیتی جهت آزمایش فراهم نکردند. بااین‌حال، اپل حداکثر بهره را از این ایده برد تا به اولین شرکت تریلیون دلاری در جهان تبدیل شود.

در ادامه سه نکته‌ی اساسی برای حفظ عادات نوآورانه همراه‌با رشد مقیاس شرکت ارائه می‌شود:

۱. ذهنیت رشد را تشویق کنید

از همان روزی‌که محصولی را به بازار عرضه می‌کنید، اعتبار و جایگاهی کسب کرده و به‌طور فزاینده‌ای تحت‌تاثیر پیش‌فرض‌های خود قرار خواهید گرفت؛ اما مهم نیست که چه مدت در صنعت بوده‌اید، ذهن خود را باز نگهدارید و برای یادگیری مشتاق بمانید. این کار به هماهنگی و سازگاری شما در یک محیط پویا کمک می‌کند.

اگر به یک مدل و الگو در این زمینه نیاز دارید، ساتیا نادلا، مدیرعامل مایکروسافت را در نظر بگیرید. قبل از او، مایکروسافت بیش‌ازحد بر ویندوز متمرکز بود. اما نادلا بر همکاری همدلانه تأکید کرد و رویکرد بالا به پایین را برای پرورش فرهنگ یادگیری به‌کار گرفت. او به شرکت کمک کرد تا ارزش انعطاف‌پذیری در فکرکردن و استفاده از فرصت‌ها را ببیند و توانست شرکت را متقاعد کند که انتخاب سرویس‌هایابری (به‌عنوان مثال، آژور و Microsoft 365) مسیر درستی بود. این تحول، مایکروسافت را به رقیبی سرسخت دربرابر کسب‌وکارهای دیگر تبدیل کرده است که ایده‌های فوق‌العاده‌ی خاص خود را خلق می‌‎کند.

۲. سرعت کسب بینش سازمان را افزایش دهید

جف بزوس در نامه‌ای به سهام‌داران در سال ۲۰۱۷، چارچوب تصمیم‌گیری مورد استفاده توسط سازمان برای ارزش‌آفرینی مستمر و سریع در بازار را نشان داد:

اکثر تصمیمات احتمالاً باید با چیزی در حدود ۷۰ درصد اطلاعات مورد نیاز گرفته شود. اگر برای ۹۰٪ منتظر بمانید، در اغلب موارد، احتمالاً کند و آهسته خواهید بود... اگر از توانایی اصلاح مسیر خوبی برخوردار باشید، اشتباهات می‌تواند کم‌هزینه‌تر از انتظار شما باشد، درحالی‌که آهسته‌بودن قطعاً برای شما گران تمام خواهد شد.

به‌عنوان یک قانون، آمازون کارکنان را تشویق می‌کند تا به‌سرعت ۷۰ درصد از اطلاعات موردنیاز برای تصمیم‌گیری را تولید کنند، تا زمانی‌که آن تصمیم با تکرار سریع اصلاح شود. شرکت‌ها می‌توانند تجارب منحصربه‌فردی را ازطریق انجام ریسک‌های کوچک خلق کنند. این امر بینش مستقیم را به ترجیحات مشتری وارد می‌کند، سپس می‌توان بر پایه‌ی آن بینش اقدام کرد.

تحقیقات نشان می‌دهد که افراد تمایل دارند با اطلاعات کمتری نسبت به آنچه فکر می‌کنند، تصمیم‌گیری کنند؛ هرچند اگر شیوه‌ی بزوس را اتخاذ کنید و به‌صورت منطقی حجم اطلاعاتی را که کسب کرده و تجزیه و تحلیل می‌کنید را کاهش دهید، به احتمال زیاد هیچ‌چیزی را فدا نخواهید کرد.

۳. داستان‌های موفقیت را به نمایش بگذارید

درحالی‌که موافقت و پذیرش بالا به پایین، فضای مناسب و انگیزه‌های لازم برای پیشرفت مستمر را ایجاد می‌کند، رفتارهای ریشه‌ای و تثبیت‌شده یک‌شبه تغییر نخواهد کرد. در سازمان‌های بزرگ، موفقیت باید به نمایش گذاشته شود، ترویج داده شود و گاهی اوقات سیاسی‌کاری شود. موفقیت‌ها باید به‌عنوان مسیری برای پیشرفت حرفه‌ای ارائه شود. دو روش قدرتمند برای انجام این کار، داده‌ها و داستان‌ها هستند.

ماه گذشته، تقریبا تمام مشخصات کلیدی ویوو ایکس ۲۷ ازطریق وبسایت TENAA فاش‌ شد. شاید ویژگی‌ هیجا‌ن‌انگیز دیگری در مورد این گوشی هوشمند باقی نمانده باشد.

براساس آخرین اخبار، انتظار می‌رود ویوو X27 در تاریخ ۱۹ مارس برابر با ۲۸ اسفندماه در رویدادی رسمی رونمایی شود. با اینکه تا موعد رونمایی هنوز چند روزی باقی‌مانده است، دو تریلر بسیار کوتاه از آخرین گوشی هوشمند ویوو به‌اشتراک گذاشته شده که در اصل محتوای خیلی تاثیرگذاری ندارند و خبر از رونمایی قریب‌الوقوع این گوشی هوشمند می‌دهد.

با نگاهی به تیزرهای جدید ویوو، کاملا مشخص است که تم هر دو تیزر به مد و فشن مربوط می‌شود. به‌نظر می‌رسد ویوو برای بازاریابی گوشی هوشمند ویوو ایکس ۲۷، بخواهد کمپینی راه‌اندازی کند. ظاهر قضیه این موضوع را نشان می‌دهد که البته خیلی هم دور از ذهن نیست. شرکت BBK Electronics مالک شرکت‌های ویوو و اوپو است و دیدیم گوشی‌های هوشمند اوپو نیز از رنگ‌ها و طرح‌های بسیار خیره‌کننده‌ای استفاده می‌کنند. 

در یکی از تیزرها، ویوو ایکس ۲۷ به رنگ آبی شبیه به رنگویوو وی ۱۵ پرو دیده می‌شود. ظاهرا به‌جای استفاده از رنگ‌هایی تم قرمز مثل قرمز مرجانی (Coral Red) و قرمز یاقوتی (Ruby Red)، ویوو تصمیم گرفته از تم رنگ‌های ملایم‌تری مثل صورتی گرادیانی استفاده کند. چنین رنگ‌هایی یادآور گوشی ویوو زد ۳ آی هستند.

ویوو ایکس ۲۷ نسبت به ویوو V15 Pro، هم از نظر طراحی و هم از نظر مشخصات، ارتقا یافته است. انتظار می‌رود ویوو X27 با نمایشگر ۶.۳۹ اینچی سوپر امولد و حسگر اثر انگشت زیر نمایشگر معرفی شود. همچنین انتظار می‌رود این گوشی هوشمند از تراشه‌ی اسنپدراگون ۷۱۰ کوالکام به‌همراه حافظه‌ی رم ۸ گیگابایتی و باتری ۳۹۲۰ میلی‌آمپرساعتی بهره ببرد. درنتیجه مشخصاتی بهتر از ویو وی ۱۵ پرو و نزدیک به اوپو F11 پرو خواهد داشت.

البته ویوو ایکس ۲۷ با اوپو F11‌ پرو، شباهت‌های دیگری نیز دارند. انتظار می‌رود ویو ایکس ۲۷ نیز همانند اوپو F11‌ پرو از دوربی سلفی ۱۶ مگاپیکسلی و دوربین اصلی ۴۸ مگاپیکسلی به‌همراه دوربین ۵ مگاپیکسلی بهره ببرد. دوربین سوم احتمالا ۱۳ مگاپیکسلی خواهد بود که باید منتظر باشیم و ببینیم آیا دوربینی اولترا واید است یا خیر. درنهایت باید منتظر باشیم تا ویوو آخرین گوشی هوشمند خود را در تاریخ ۲۸ اسفندماه معرفی کند. 

ماه گذشته، تقریبا تمام مشخصات کلیدی ویوو ایکس ۲۷ ازطریق وبسایت TENAA فاش‌ شد. شاید ویژگی‌ هیجا‌ن‌انگیز دیگری در مورد این گوشی هوشمند باقی نمانده باشد.

براساس آخرین اخبار، انتظار می‌رود ویوو X27 در تاریخ ۱۹ مارس برابر با ۲۸ اسفندماه در رویدادی رسمی رونمایی شود. با اینکه تا موعد رونمایی هنوز چند روزی باقی‌مانده است، دو تریلر بسیار کوتاه از آخرین گوشی هوشمند ویوو به‌اشتراک گذاشته شده که در اصل محتوای خیلی تاثیرگذاری ندارند و خبر از رونمایی قریب‌الوقوع این گوشی هوشمند می‌دهد.

با نگاهی به تیزرهای جدید ویوو، کاملا مشخص است که تم هر دو تیزر به مد و فشن مربوط می‌شود. به‌نظر می‌رسد ویوو برای بازاریابی گوشی هوشمند ویوو ایکس ۲۷، بخواهد کمپینی راه‌اندازی کند. ظاهر قضیه این موضوع را نشان می‌دهد که البته خیلی هم دور از ذهن نیست. شرکت BBK Electronics مالک شرکت‌های ویوو و اوپو است و دیدیم گوشی‌های هوشمند اوپو نیز از رنگ‌ها و طرح‌های بسیار خیره‌کننده‌ای استفاده می‌کنند. 

در یکی از تیزرها، ویوو ایکس ۲۷ به رنگ آبی شبیه به رنگویوو وی ۱۵ پرو دیده می‌شود. ظاهرا به‌جای استفاده از رنگ‌هایی تم قرمز مثل قرمز مرجانی (Coral Red) و قرمز یاقوتی (Ruby Red)، ویوو تصمیم گرفته از تم رنگ‌های ملایم‌تری مثل صورتی گرادیانی استفاده کند. چنین رنگ‌هایی یادآور گوشی ویوو زد ۳ آی هستند.

ویوو ایکس ۲۷ نسبت به ویوو V15 Pro، هم از نظر طراحی و هم از نظر مشخصات، ارتقا یافته است. انتظار می‌رود ویوو X27 با نمایشگر ۶.۳۹ اینچی سوپر امولد و حسگر اثر انگشت زیر نمایشگر معرفی شود. همچنین انتظار می‌رود این گوشی هوشمند از تراشه‌ی اسنپدراگون ۷۱۰ کوالکام به‌همراه حافظه‌ی رم ۸ گیگابایتی و باتری ۳۹۲۰ میلی‌آمپرساعتی بهره ببرد. درنتیجه مشخصاتی بهتر از ویو وی ۱۵ پرو و نزدیک به اوپو F11 پرو خواهد داشت.

البته ویوو ایکس ۲۷ با اوپو F11‌ پرو، شباهت‌های دیگری نیز دارند. انتظار می‌رود ویو ایکس ۲۷ نیز همانند اوپو F11‌ پرو از دوربی سلفی ۱۶ مگاپیکسلی و دوربین اصلی ۴۸ مگاپیکسلی به‌همراه دوربین ۵ مگاپیکسلی بهره ببرد. دوربین سوم احتمالا ۱۳ مگاپیکسلی خواهد بود که باید منتظر باشیم و ببینیم آیا دوربینی اولترا واید است یا خیر. درنهایت باید منتظر باشیم تا ویوو آخرین گوشی هوشمند خود را در تاریخ ۲۸ اسفندماه معرفی کند. 

توسعه‌ی بازی هرگز کار آسانی نبوده است؛ اما پلتفرم‌هایی مثل یونیتی ساخت هر نوع بازی ازجمله بازی‌های دوبعدی تا شوترهای اول‌شخص سه‌بعدی با جزئیات کامل را میسر ساخته‌اند. یونیتی برای توسعه‌دهندگان کوچک رایگان است و منبع عظیمی از خودآموزها برای یادگیری این برنامه در دسترس هستند.

البته برای ساخت یک بازی پیشرفته تنها یادگیری یونیتی کافی نیست. هسته‌ی اصلی یک بازی کدی است که رفتار آن را تعیین می‌کند. تشخیص زبان برنامه‌نویسی مناسب برای توسعه‌ی یک بازی کار دشواری است اما با وجود یونیتی آسان‌تر می‌شود.

۱.  سی‌شارپ، بهترین انتخاب

برای اشخاصی که به‌تازگی کار با یونیتی را آغاز کرده‌اند یا اشخاصی که از قبل با برنامه‌نویسی شیءگرا آشنا شده‌اند، سی‌شارپ بهترین زبان برنامه‌نویسی برای کار با این موتور بازی‌ساز است. درواقع سی شارپ تنها زبانی است که برای این پلتفرم، ارزش یادگیری را دارد.

یونیتی از Mono استفاده می‌کند که پیاده‌سازی میان پلتفرمی از فریم‌ورک مایکروسافت NET. است. #C زبان اصلی NET. است و کل کتابخانه‌های یونیتی با کد سی‌شارپ ساخته شده‌اند. پس بدون اغراق می‌توان سی‌شارپ را زبان یونیتی دانست. یونیتی به وضوح اعلام کرده است که #C تنها زبان متناسب با موتور آن است.

این خبر خوبی است زیرا سی‌شارپ یک زبان قدرتمند بوده و یادگیری آن هم آسان است. یونیتی تنها یکی از دلایل خوب برای یادگیری سی شارپ است و حتی اگر تازه‌کار باشید، کار با آن برایتان آسان خواهد بود. توسعه‌ی بازی، ساختار یادگیری را مشخص می‌کند و اهداف پروژه‌محور درک بهتری از سوژه‌های جدید خواهند داد.

با معرفی C# job system و ECS (یک معماری برای سهولت ساخت کد ماشین)، انعطاف یونیتی روزبه‌روز افزایش خواهد یافت و کامپایلر جدید Burst هم سریع‌تر از همیشه اجرا می‌شود.

۲. جایگزین بعدی: جاوا اسکریپت

یونیتی با قابلیت UnityScript از جاوا اسکریپت هم پشتیبانی می‌کند. از زمان انتشار یونیتی، جاوا اسکریپت، پا به پای #C با این نرم‌افزار پیش رفته است. مرجع اسکریپت‌نویسی یونیتی دارای کدهای نمونه به هر دو زبان #C وجاوا اسکریپت است. با وجود تفاوت‌های ساختاری، این قابلیت برای توسعه‌دهندگان باسابقه‌ی جاوا اسکریپت مفید است؛ اما یک مشکل وجود دارد.

با اینکه UnityScript در ظاهر مشابه جاوا اسکریپت است اما در عمل این‌طور نیست. یونیتی اسکریپت دارای یک مجموعه کلاس است که جاوا اسکریپت از داشتن آن محروم است. از طرفی، قابلیت‌های جاوا اسکریپت مثل تعریف‌های متغیری متعدد و نقطه‌ویرگول (سمی کالن ؛) اختیاری در یونیتی اسکریپت وجود ندارند.

جستجوی راهنمای جاوا اسکریپت در پروژه‌های یونیتی همیشه باعث گیج شدن کاربرها شده است و گاهی اوقات به‌جای یونیتی اسکریپت از دستورهای جاوا اسکریپت استفاده کرده‌اند. نتایج برای طراحی وب و توسعه‌ی بازی مبهم هستند و توسعه‌دهندگان جاوا اسکریپت در مورد این تفاوت‌ها دچار اختلاف شده‌اند. یونیتی قبلا از حذف پشتیبانی UnityScript خبر داده بود و حالا یک مهلت برای حذف آن تعیین کرده است.

۳. انتخاب قدیمی: Boo

در اولین روزهای انتشار یونیتی، یک گزینه‌ برای استفاده از Boo هم در نظر گرفته شده بود (یک زبان شبه پایتون). این اتفاق عجیبی نبود، زیرا رودریگو بو دی اولویرا، طراح Boo، برای یونیتی کار می‌کرد. این زبان با فریم ورک NET. و Mono سازگار است و به‌طور کامل با موتور بازی پیاده‌سازی می‌شود؛ اما اشکال کار کجا بود؟

این زبان طرفدار زیادی نداشت، زیرا همه تصور می‌کردند این زبان تقلیدی از پایتون است. به‌مرورزمان یونیتی پشتیبانی از Boo را کنار گذاشت و با تغییرات اعمال‌شده بر یونیتی اسکریپت، کل اسکریپت‌های قدیمی Boo از دور خارج شدند. حذف Boo فرصت کار با این زبان فوق‌العاده را برای بسیاری از برنامه‌نویسان از بین برد زیرا Boo یک زبان شبه پایتون با چارچوب سازگار NET. بود. بااین‌حال، عاشقان پایتون یک گزینه‌ی دیگر هم دارند.

۴. انتخاب قدیمی: IronPython

اگر به‌دنبال توسعه‌ی بازی هستید، پایتون زبان مناسبی برای شما نیست اما بازهم کار با آن غیرممکن نیست. چارلی کالوت در بلاگ انجمن توسعه‌دهندگان مایکروسافت به روش اجرای پایتون از #C اشاره کرده است که البته کار ساده‌ای نیست. تقریبا پس از ده‌ سال، IronPython هنوز هم یک زبان توسعه‌ی فعال است.

به‌طور خلاصه باید کتابخانه‌های IronPython را از گیت‌هابدانلود کنید و در پروژه‌ی سی شارپ خود به آن‌ها ارجاع دهید. به این روش می‌توانید درست مانند هر کتابخانه‌ی دیگری، اسکریپت‌های پایتون را از اسکریپت‌های سی شارپ فراخوانی کنید. IronPython امکان فراخوانی کتابخانه‌های NET. از پایتون را هم می‌دهد.

این روش در ظاهر نتیجه‌بخش به نظر می‌رسد اما ازآنجاکه یونیتی به سی‌شارپ وابسته است در عمل، چندان هم پاسخگوی نیازهای کاربر نخواهد بود. IronPython و IronRuby، (پروژه‌ی خواهر آن وابسته به #C با زبان برنامه‌نویسی Ruby) پروژه‌های فوق‌العاده‌ای هستند اما در عمل با یونیتی سازگار نیستند.

۵. انتخاب جذاب: Lua

یکی از بهترین پیاده‌سازی‌ها برای زبان برنامه‌نویسی خارج از یونیتی، MoonSharp است (تفسیرگر Lua). این پروژه به‌عنوان جایگزین سی‌شارپ طراحی نشده است بلکه بیشتر به‌عنوان یک پل عمل می‌کند. از نمونه‌ کاربردهای مون‌شارپ، اضافه کردن روش ساخت modهای بازی (modification به‌معنی تغییر محتوای یک بازی ویدئویی برای رسیدن به اجرایی غیر از نسخه‌ی اصلی) در زبان Lua برای بازیکنان است.

همچنین می‌توانید از این قابلیت برای توصیف اشیا و سطوح طراحی مجزا از کد هسته‌ی بازی استفاده کنید. اگر به کدنویسی در سی شارپ می‌پردازید و به یک روش جذاب برای ارتباط با کد نیاز دارید، MoonSharp گزینه‌ی خوبی است. از آنجا که مون شارپ برای یونیتی رایگان است، می‌توانید آن را به‌صورت مستقیم در پروژه‌های خود به کار ببرید.

۶. بهترین زبان برای پلاگین‌ها: ++C، C

با وجود کتابخانه‌ی مناسب یونیتی و تمام ابزارهایی که سی شارپ ارائه می‌دهد، گاهی به پلاگین‌های خودتان نیاز دارید. از دلایل رو آوردن به پلاگین‌ها می‌توان به‌سرعت یا دسترسی به کدی غیر از سی‌شارپ اشاره کرد. ساخت این اسکریپت‌ها در پلاگین‌های DLL نیاز به بازسازی کد را از بین می‌برد و در بعضی نمونه‌ها منجر به بهبود عملکرد می‌شود.

اغلب اوقات از ++C برای ساخت پلاگین استفاده می‌شود اما C هم گزینه‌ی خوبی است. با ساخت کد در DLL و قرار دادن آن در پوشه‌ی پلاگین یونیتی می‌توان به آن ارجاع داد. اگر در کدنویسی به زبان ++C، C مهارت دارید، یادگیری #C هم کار ساده‌ای خواهد بود.

۷. زبانی جدید برای پلاگین‌ها: Rust

Rust زبانی جنجالی است. برنامه‌نویس‌های باتجربه به‌دلیل کنترل بالا و اشکال‌زدایی بهتر این برنامه نسبت به محیط ++C، آن را انتخاب می‌کنند. Rust در سال ۲۰۰۹ توسط موزیلا ساخته شد و هدف آن توسعه‌ی سریع و باکیفیت نرم‌افزار بود.

امکان نوشتن مستقیم کدهای Rust در یونیتی وجود ندارد، اما می‌توانید از کد یونیتی به توابع و متدهای Rust دسترسی پیدا کنید. Rust روش دیگری برای ساخت پلاگین‌های Native در اختیار شما قرار می‌دهد. با بهبود قابلیت Rust برای ارتباط با زبان‌های دیگر می‌توانید به‌صورت مستقیم با مشخصه‌ی DllImport یونیتی، از کد سی شارپ، توابع Rust را فراخوانی کنید.

یک انتخاب ساده

نگرش یونیتی به هر زبانی غیر از سی‌شارپ واضح است و پیشرفت‌های پیوسته‌ی یونیتی تنها بر یک ذهنیت استوار هستند و البته یادگیری #C برای توسعه‌ی بازی یونیتی کار دشواری نیست. البته این تنها انتخاب شما نیست و نرم‌افزارهای متعددی برای بازی‌سازی وجود دارند که در صورت تمایل می‌توانید از آن‌ها استفاده کنید.

مایکروسافت سیاست‌های فروشگاه ویندوز خود را به‌روزرسانی کرده و قرار است سهم درآمد بیشتری برای توسعه‌دهندگان نرم‌افزاری در نظر بگیرد. بنابر آخرین تغییرات ایجادشده در این سیاست‌ها، اکنون توسعه‌دهندگان می‌توانند تا ۹۵ درصد سهم درآمد حاصل از فروش نرم‌افزارهای خود را روی فروشگاه ویندوز از آن خود کنند و پایین‌ترین سهم ممکن از این پس برای این توسعه‌دهندگان ۸۵% خواهد بود.

بنابر سیاست‌های به‌روزرسانی‌شده‌ی شرکت مایکروسافت همه‌ی برنامه‌های کاربردی، به‌استثنای بازی‌ها، سهمِ فروش ۹۵ درصدی برای توسعه‌دهندگان آن نرم‌افزار در بر خواهد داشت و برای خرید درون‌برنامه‌ای نیز سهم مشابهی در نظر گرفته شده است.

این ساختار درآمدی در تمامی پلتفرم‌های ویندوز ۱۰،  ویندوز Mixed Reality، سیستم‌عامل ویندوز فون و هاب سرفیس اعمال خواهد شد. البته باید توجه داشت که این سهم درآمد شامل فروش‌های صورت‌گرفته ازطریق کنسول ایکس‌باکس نخواهد شد.

در این روش سهم درآمد بستگی به روش انتقال مشتریان به صفحه‌ی فروش نرم‌افزار مورد نظر دارد. چنانچه مشتری ازطریق یک Deep Link به صفحه‌ی فروش آن نرم‌افزار وارد شود، سهم درآمد برای توسعه‌دهنده ۹۵ درصد خواهد بود.  اما چنانچه مایکروسافت کاربران را ازطریق بسترهای تحت تملک خود به صفحه‌ی فروش نرم‌افزار مورد نظر هدایت کند، این سهم در آمد به ۸۵ درصد تقلیل خواهد یافت.

ارقام سهم درآمد یادشده سال گذشته در Build 2018 برای اولین‌ بار ارائه شد و انتظار می‌رفت تا پایان سال ۲۰۱۸ این سیاست‌ها به مرحله اجرا درآید. اگرچه این شیوه‌ی جدید پرداخت با چند ماه تأخیر عملیاتی شده است؛ اما با این وجود تغییرات خوشایندی را برای توسعه‌دهندگان در پی خواهد داشت.

هرجا که هستید، آلودگی هوا یک مشکل اصلی است اما این هوا مخصوصا در سئول (پایتخت کره جنوبی) وضعیت بدی دارد و مقامات دولتی در تلاش برای مقابله با دودی هستند که آسمان شهر را فرا گرفته است. آخرین طرح مون جائه-این، رئیس‌جمهور کره جنوبی، ایجاد باران مصنوعی برای شستن آلودگی‌های موجود در آسمان است. البته این راهبردی است که قبلا هم ما آن را دیده‌ایم اما هنوز شواهد محکمی وجود ندارد که نشان دهد این کار واقعا نتیجه‌بخش است.

این ایده، بارورسازی ابرها (cloud seeding) نامیده می‌شود: معمولا توسط هواپیما، به‌منظور تشویق تشکیل قطرات آب، مواد شیمیایی خاصی در هوا آزاد می‌شود. قطرات آب آلودگی‌های موجود در هوا را جذب کرده و با بارش بر سطح زمین این آلودگی‌ها را از آسمان پاک می‌کنند. به هر حال، تئوری این است. نتایج آزمایش‌های قبلی درمورد اینکه آیا واقعا بارورسازی ابرها تاثیر دارد یا نه، واضح نبوده و خود کره جنوبی هم یک تلاش بی‌ثمر برای ایجاد بارندگی‌های پاک‌کننده‌ی هوا در ماه ژانویه داشته است. از این تکنیک تاکنون برای ایجاد آب‌و‌هوای خوب در المپیک پکن و حل مشکل کمبود آب استفاده شده است اما انواع خاصی از ابرها باید وجود داشته باشند که برای ایجاد باران مصنوعی بتوان روی آن‌ها کار کرد.

البته درمورد میزان اثربخشی بلندمدت این روش برای شستن آلودگی‌های هوا مباحثی وجود دارد. هرچند باران می‌تواند هوا را از وجود ذرات آلاینده پاک کند اما اندازه‌ی تاثیر این روش موردی است که دانشمندان هنوز هم در حال بررسی آن هستند. با این وجود، کره جنوبی قصد دارد تا دوباره این کار را انجام دهد. این پروژه با همکاری چین انجام می‌شود، چرا که حجم عظیمی از ذرات گرد‌و‌غبار ریز موجود در اتسفر کره جنوبی از کشور همسایه یعنی چین می‌آید. ظاهرا باران مصنوعی برفراز دریای زرد به سمت غرب شبه جزیره کره ایجاد خواهد شد.

این هفته، یک هفته‌ی بد از نظر آلودگی هوا در این منطقه بوده است. آسوشیتدپرس گزارش کرد که سطوح غلظت غبار ریز در روز چهارشنبه در سئول برابر ۱۳۶ میکروگرم در متر مکعب بود (درحالی‌که مؤسسه‌ی ملی پژوهش‌های زیست‌محیطی کره سطح ۷۵ میکروگرم را به‌عنوان وضعیت «خیلی بد» در نظر می‌گیرد). این عدد مرتبط با ذرات فوق ریزی است که قطرشان کمتر از ۲/۵ میکرومتر (PM 2.5) است. سازمان جهانی بهداشت توصیه می‌کند که باید سطوح PM 2.5 زیر ۲۵ میکروگرم حفظ شود. بر این اساس، شما می‌توانید شدت این مشکل را ببینید.

دولت کره جنوبی همچنین اقداماتی درجهت تعطیلی کارخانه‌های قدیمی که از سوخت زغال‌سنگ استفاده می‌کنند، انجام داده و نیز برای تصفیه‌کننده‌های هوا در مدارس تأمین هزینه‌ی بیشتری می‌کند. باران مصنوعی در پاک کردن آلودگی هوا اثر داشته باشد یا نه، بدیهی است که باید اقداماتی فوری انجام شود. براساس آمارهای سازمان جهانی بهداشت که در سال گذشته منتشر شده است، ۹۳ درصد از کودکان در سرتاسر جهان در حال تنفس هوای آلوده هستند. مبارزه با آلودگی هوا در بلندمدت (و همه‌ی آسیبی که به سلامتی و جهان طبیعی اطراف ما وارد می‌شود) در گرو ایجاد تغییراتی در روش زندگی و تولید انرژی ما است.

چند روز بیشتر تا بزرگ‌ترین رویداد رونمایی سال در زمینه خودروی الکتریکی فاصله نداریم. قرار است کراس‌اور برقی تسلا مدل Y در روز ۲۳ اسفند (۱۴ مارس) به‌طور رسمی رونمایی شود و گمانه‌زنی‌های زیادی درباره این خودروی برقی مطرح می‌شود. تمام اطلاعات ما از خودروی برقی جدید تسلا به چند تیزر کوتاه و توئیت‌های ایلان ماسک محدود می‌شود. 

آن‌طور که گفته می‌شود، کراس‌اور مدل Y براساس تسلا مدل ۳ طراحی و ساخته شده است. این شیوه باعث صرفه‌جویی در هزینه‌ها می‌شود و به این معنی خواهد بود که قیمتی حدود ۴۰ هزار دلار دارد. شایعات قبلی از سه‌ردیفه بودن کابین تسلا مدل Y صحبت می‌کردند، اما باتوجه‌به اندازه طول خودرو چنین موضوعی سؤال‌برانگیز به نظر می‌رسد. باتوجه‌به هم‌اندازه نبودن با تسلا مدل ایکس، می‌توان این‌طور نتیجه گرفت که مدل Y کراس‌اور دو ردیفه باشد. 

مراسم رونمایی رسمی تسلا مدل Y در استودیوی طراحی تسلا در لس‌آنجلس برگزار خواهد شد و به ماه‌ها انتظار علاقه‌مندان پایان می‌دهد. ایلان ماسک پیش‌تر در توئیتی اعلام کرد که تسلا مدل Y ۱۰ درصد بزرگ‌تر از مدل ۳ است و قیمت آن نیز تقریباً ۱۰ درصد بیشتر از این خودروی برقی خواهد بود. گزارش سه‌ماهه چهارم سال ۲۰۱۸ تسلا به سهام‌داران این شرکت بیان می‌کند که تولید انبوه مدل Y تا اواخر سال ۲۰۲۰ آغاز می‌شود. تسلا فرایند تجهیز کارخانه گیگافکتوری ۱ را در فریمونت برای تولید انبوه کراس‌اور جدید خود در سال جاری آغاز می‌کند تا سال آینده با مشکلی مواجه نشود. 

تسلا مدل Y حدود ۷۵ درصد از قطعات خود را از مدل ۳ قرض می‌گیرد؛ برای مقایسه بد نیست بدانید مدل ایکس تقریباً ۳۰ درصد با تسلا مدل اس اشتراک قطعات دارد. کراس‌اور مدل Y برخلاف شایعات مطرح‌شده، از درهای گالوینگ بهره نمی‌برد و درهای معمولی خواهد داشت. درباره باتری خودروی برقی نیز از نوعی مشابه مدل ۳ با شعاع حرکتی کمتر استفاده می‌شود. 

احتمالا قیمت مدل Y از ۳۹ هزار دلار آغاز خواهد شد و مدل‌های آپشن‌دار با قیمت‌های بالاتر، زودتر تحویل می‌شوند. پایین‌ترین شعاع حرکتی این مدل به ۳۲۰ کیلومتر محدود می‌شود، درحالی‌که بیش‌ترین شعاع حرکتی حدود ۴۴۰ کیلومتر برآورد شده است. به‌عنوان گزینه استاندارد در این مدل از سخت‌افزار فناوری کاملا‌ً خودران (FSD) تسلا استفاده می‌شود و قابلیت به‌کارگیری سوپرشارژر نسخه سوم نیز دارد. در این مدل از دستگیره‌های در، صفحه‌نمایش لمسی ۱۵ اینچی و سیستم تهویه هوا به سبک تسلا مدل ۳ بهره گرفته خواهد شد. به‌عنوان آخرین انتظارات می‌توان به استفاده از شیشه جلو پانورامیک و عدم وجود سیستم تعلیق بادی اشاره کرد. 

هر چند اشتیاق زیادی برای آشنایی با کراس‌اور برقی جدید تسلا وجود دارد،‌ اما باید روزهای باقی‌مانده را تا مراسم رونمایی سپری کنیم و ببینیم که با چه پدیده‌ای سروکار خواهیم داشت. 

دانلود    360P        720P