بنتلی شركت خودروسازی انگلیسی، تولیدكننده خودروهای لوكس است. این کمپانی بارها در مسابقات لیمانز شرکت داشته و شش بار از سال 1924 تا 2003 در این مسابقات به مقام نخست و چندین‌بار به مقام‌های دوم و سوم رسیده است.

قبل از تاسیس بنتلی عمده شهرت بنیانگذار آن به علت طیف موتورهای چرخشی هواپیماهایی بود كه در جنگ جهانی اول از آنها استفاده می‌شد و معروف‌ترین مدل آن بنتلی بی‌آر ‌۱ بود كه در هواپیمای «ساپ ویت كمل(Sopwith Camel)» از آن استفاده می‌شد.

این شرکت در سال‌های اولیه به تولید هواپیما می‌پرداخت. در آرم شرکت نیز از دو عدد بال استفاده شده که سمبل پرواز و برتری است. در قسمت مرکزی یک حرف B وجود دارد که حرف ابتدایی کلمه Bentley است.

قبل از جنگ جهانی اول «والتر اوون‌بنتلی» (Walter Owen Bentley) با برادرش در فروش ماشین‌های یک کمپانی خودروسازی فرانسوی به نام DFP مشارکت داشت، اما همواره خواهان طراحی و ساخت ماشین‌هایی با نام خود بود.

والتر در سال 1913 بازدیدی از کارخانه DFP به عمل آورد و فلز سبک آلومینیوم توجه او را به خود جلب كرد و بعد از آن بنتلی به ارائه نظریه استفاده از فلزات سبک وزن به جای آهن در ساخت پیستون‌های موتور پرداخت.

پیستون‌های آلومینیومی ‌بنتلی برای اولین بار در جنگ جهانی در موتورهای هواپیما استفاده شد. شرکت اتومبیل‌سازی بنتلی در تاریخ 18 ژانویه 1919 توسط والتر تاسیس شد. بنتلی از همان آغاز کار، ساخت اتومبیل‌های استثنایی را در دستور کار خود قرار داد. 

در آگوست آن سال Bentley Motors Ltd ثبت گردید و در اکتبر همان سال در شوی وسایل نقلیه موتوری لندن یک شاسی با موتور ساختگی به معرض نمایش گذاشته شد. در ماه دسامبر یک موتور ساخته شد، ولی توسعه آن بیشتر از چیزی که انتظار می‌رفت زمان برد و ماشین‌های اولیه تا سپتامبر سال 1921 به صورت کامل آماده نشدند. 

بنتلی از لحاظ مالکیت سه دوره را پشت‌سر گذاشت؛ دوره اول از سال 1919 آغاز شد و تا سال 1931 ادامه داشت. در این دوره بنتلی مستقل بود و عمده مقام‌ها و افتخاراتی را که در مسابقات کسب کرده در این دوران به دست آورد. در اواخر دوره اول شرکت با فراز و نشیب‌های دیگری دست و پنجه ‌نرم می‌کرد و «ولف بارناتو» که عضو گروه معروف Bentley Boys بود در این دوران دست به کارها و تمهیداتی زد.

تلاش اصلی او حفظ سبک و شیوه بنتلی بود، اما انحطاط و کسادی گسترده سبب کاهش مطالبات محصولات پر هزینه و گران شرکت شد، به طوری که سرانجام بنتلی در سال 1931 به رولزرویس فروخته شد. گروه Bentley Boys شامل چند نفر از افراد توانگر و ثروتمند بریتانیایی بود که به حفظ اعتبار نام بنتلی و آماده‌سازی و بهینه‌سازی بنتلی‌ها برای مسابقات می‌پرداختند که در دهه 20 و خصوصاً سال‌های 1927 تا 1930 به موفقیت‌ها و پیروزی‌هایی دست یافتند.

رولزرویس به صورت محرمانه و با استفاده از یک نهاد به نام  British Central Equitable Trust بنتلی را به دست آورد و حتی خود بنتلی هویت واقعی خریدار را تا زمانی که قرارداد کامل بسته شد، نمی‌دانست. شرکت جدید با مالکیت کامل رولزرویس شکل گرفت و سرانجام والتر بنتلی طبق قرارداد بسته شده، شرکت بنتلی را ترک کرد و در سال 1935 به لاگوندا پیوست.

کارخانه بنتلی در Cricklewood  نیز تعطیل و فروخته شد و تولیدات رولزرویس به شهر دربی در انگلیس منتقل شد. در سال 1933 هنگامی‌ که بنتلی جدید نمایان شد، برخی مشتریان قدیمی ‌نا امید شدند، اما برخی دیگر از مشتریان استقبال خوبی از خود نشان دادند.

بعد از جنگ جهانی دوم تولیدات بنتلی و رولزرویس به یک کارخانه در «چسشایر» که در زمان جنگ به ساخت موتور می‌پرداخت انتقال یافت.  اتومبیل‌هایی که در این دوره ساخته شدند بسیار شبیه هم بودند. در واقع بنتلی و رولزرویس اکثرا محصولاتی نسبتا مشابه و فقط با برند متفاوت و یک‌سری خصوصیات ‌ظاهری مخصوص به‌خود عرضه می‌کردند و گاه حتی محصولی با یک نام‌ولی دو برند متفاوت عرضه می‌شد.

بعدها بنتلی با یک‌سری تفاوت‌های ظاهری نسبت به رولزرویس‌ها عموما کمتر از رولز‌رویس‌ها قیمت‌گذاری می‌شد. در دهه‌های 70 و 80 اوضاع بسیار نابسامان بود و آنها دوران پرفراز و نشیبی را تجربه کردند.

در این دوران، شرکت مادر به خاطر بعضی مشکلات و هزینه‌های توسعه و تقسیم و جدا شدن با مشکلاتی مواجه شد و در حال ورشکستگی بود. در نهایت به دلیل مشکلات به وجود آمده در سال 1998 بنتلی و رولزرویس توسط گروه فولکس به مبلغ 430‌میلیون پوند خریداری شد. 

در دوره مالکیت گروه فولکس واگن یک‌سری قضایا بین گروه فولکس و ب.‌ام.‌و پیش آمد که فرصت‌های جدیدی برای این اتومبیل لوکس انگلیسی مهیا شد و مالکیت آلمانی با مدیریت و مهندسی دقیق همواره سعی در پیشرفت داشت.

 این گروه خودروسازی اکنون با داشتن بیش از 3700 کارمند، سالانه درآمدی بالغ بر 500‌میلیون یورو داشته، ولی در سال گذشته میلادی درآمدی از این فروش کسب نکرده است.

دنیای تکنولوژی از تلاش افراد بسیاری به نقطه کنونی اش رسیده اما با این حال، همواره رهبران بزرگ بیشتر در مرکز توجهات قرار داشته اند. این افراد با مدیریت صحیح بر مجموعه های تحت نظارتشان، تبدیل به اشخاصی تاثیر گذار شده اند و به همین دلیل، شاید تا مدت ها پس از مرگشان نیز نام آنها بر سر زبان ها جاری گردد.

تصمیم داریم در ادامه نگاهی داشته باشیم به ۲۰ شخصی که در دنیای امروز تکنولوژی، از جمله ی موفق ترین و قدرتمندترین افراد بوده اند. برای قرارگیری افراد در این لیست از فاکتورهایی نظیر قدرت اقتصادی، قدرت فرماندهی، ارزش خبری و تاثیرگذاری استفاده شده است. 

رید هیستینگز (Reed Hastings) – موسس و مدیر عامل نت فلیکس، ۵۵ ساله

اکنون در انتهای سال ۲۰۱۵ به سر می بریم و آقای هیستینگز موفق به باز-تعریف کردن تماشای تلویزیون و فیلم های سینمایی شده است. نت فلیکس تا کنون بیش از ۱۰۰ میلیون ساعت محتوای رسانه ای را به شکل آنلاین در اختیار کاربرانش قرار داده و اخیرا به ساخت مجموعه های تلویزیونی اختصاصی هم روی آورده است.

سهام این شرکت در سال ۲۰۰۲ به شکل عمومی عرضه شد و از همان زمان ارزش کلی این برند فراز و فرودهای بسیاری را به خود دیده است. اما در هر صورت ارزش هر سهم از کمپانی یاد شده به ۱۲۶ دلار هم رسیده و حالا ارزیابی می شود که برند مورد بحث ارزشی بالاتر از ۵۰ میلیارد دلار داشته باشد.

دارایی های آقای هیستینگز به ۱.۲۵ میلیارد دلار می رسند و گفته می شود که کارمندان مشغول در نت فلیکس هم رضایت بسیاری از کار کردنشان در این شرکت دارند. نت فلیکس از قوانین مرخصی بدون مرز حمایت کرده و از طرفی در سال جاری اعلام نموده که به کارمندان خود تا یک سال مرخصی با حقوق برای زایمان اعطا خواهد کرد.

رید هافمن (Reid Hoffman) – موسس و رییس هیئت مدیره لینکداین، ۴۸ ساله

رزومه کاری مدیر عامل لینکداین بسیار پر و پیمان است. وی در بسیاری از با ارزش ترین کمپانی های تکنولوژیک به کار مشغول بوده و در سال ۱۹۹۴، کارش را به عنوان یک مدیر توسعه محصول در «اپل» آغاز کرد.

یک سال بعد به عنوان یکی از اعضای هیئت مدیره و همچنین معاون اجرایی به «PayPal» رفت و سپس در سال ۲۰۰۳، لیندکاین را تاسیس کرد؛ شبکه ای که اکنون بیش از ۴۰۰ کاربر از ۲۰۰ کشور جهان دارد و ارزش آن معادل ۳۲ میلیارد دلار برآورد می گردد.

وی اکنون جدا از مسئولیت هایش در لینکداین، به کارآفرینان جوان مشاوره می دهد و اشخاصی که با او صحبت می کنند تلاش می نمایند که هر کلمه از گفته های وی را عملی سازند و دقیقا همانند توصیه هایش عمل کنند.

ارزش دارایی های آقای هافمن بیش از ۵ میلیارد دلار تخمین زده می شود. وی اخیرا کلاس هایی هم برای موفقیت استارتاپ های کوچک در دانشگاه استنفورد و برخی دیگر از موسسه های آموزشی خصوصی برگزار می کند.

پیتر تیل (Peter Thiel) – موسس و رییس هیئت مدیره Palantir، چهل و هشت ساله

وی یکی از موسسان PayPal به شمار می رود، در روزهای اولیه فیسبوک سرمایه گذاری های بزرگی در آن انجام داد و نویسنده کتاب موفق «صفر تا یک» بوده است. ارزش دارایی هایش بیش از ۲.۳ میلیارد دلار گزارش شده اند و یکی از محترم ترین سرمایه گذاران در سیلیکون ولی به شمار می رود.

وی اگرچه در سال ۲۰۱۲ بیشتر سهام خود در فیسبوک را به فروش رساند اما هنوز هم در پروژه های بسیاری که در سیلیکون ولی در حال رشد هستند سهیم است. آقای تیل یک شرکت تحلیل داده به نام Palantir دارد که در ماه اکتبر موفق به جذب سرمایه ۱۰۰ میلیون دلاری گشت و ارزش آن نیز حدود ۲۰.۲ میلیارد دلار تخمین زده شد.

جک دورسی (Jack Dorsey) – موسس و مدیر عامل Square و توییتر، ۳۹ ساله

اگر به سن و سال جک دورسی نگاه کنیم می بینیم که به عنوان یک شخص با سن کمتر از ۴۰ سال، موفقیت های بسیاری داشته است و توانسته دو کمپانی چند صد میلیون دلاری را تاسیس نماید. وی همچنین دارای ثروتی معادل ۲ میلیارد دلار است.

در ماه جولای آقای دورسی تصمیم گرفت به عنوان مدیر عامل موقت توییتر به ایفای نقش بپردازد در حالی که در ماه اکتبر، خبر رسید که وی به عنوان مدیرعامل دائم شبکه اجتماعی یاد شده به فعالیت خواهد پرداخت.

او همچنین ۲۰۰ میلیون دلار از سهام خود را به کارمندان توییتر اهدا کرد. لازم به ذکر است که دورسی پیش از این و در سال ۲۰۰۸ نیز به عنوان مدیر عامل این شبکه اجتماعی به فعالیت پرداخته بود.

ماه گذشته آقای دورسی سهام شرکت Square را عمومی اعلام کرد و آن را در اختیار خریداران قرار داد. در همان روز بیش از ۳۰۰ میلیون دلار به دارایی هایش افزوده شد.

مارک اندریسن (Marc Andreessen) – موسس شرکت سرمایه گذاری Andreessen Horowitz، چهل و چهار ساله

در سیلیکون ولی معمولا استارتاپ ها تلاش می کنند تا سرمایه اولیه خود را از شرکت Andreessen Horowitz کسب نمایند. شرکت یاد شده در واقع یک سرمایه گذار بزرگ در دره سیلیکون است که به استارتاپ های نوپا کمک می کند ایده های خود را عملی سازند.

این شرکت در سال ۲۰۰۹ تاسیس شد اما از همان زمان توانسته پشتیبان شرکت های بزرگی همچون BuzzFeed، فیسبوک، Pinterest، اسکایپ، توییتر و Slack باشد.

وی یکی از محترم ترین سرمایه گذاران شناخته شده در سیلیکون ولی است و گاهی موفقیت یا عدم موفقیت ایده های یک استارتاپ به تصمیمات وی بستگی دارند. شخصیتش کمی پدر-خوانده مانند است و تحمل خطا از سوی شاگردانش را هم ندارد.

وی البته از سال ۱۹۹۴ وارد دنیای تکنولوژی شده و اولین تلاشی که نامش را روی زبان ها انداخت، همکاری در ایجاد و تاسیس شرکت Netscape بود که در همان سال ها موفق به ارائه یک مرورگر پر طرفدار شد؛ مرورگری که کم کم توانست موجب عدم علاقه کاربران به اینترنت اکسپلورر گردد.

تراویس کالانیک (Travis Kalanick) – موسس و مدیر عامل اوبر، ۳۹ ساله

اوبر در حال حاضر با ارزش ترین برند تکنولوژیک خصوصی جهان است و ارزش آن حدود ۵۱ میلیارد دلار برآورد می شود. در این میان گفته می شود که ارزش دارایی های آقای کالانیک به ۳.۲ میلیارد دلار می رسد.

به تازگی خبر می رسد که دامنه فعالیت های اوبر گسترش یافته و این شرکت اکنون در پی کسب مجوزهای لازم برای راه اندازی سرویس های جدیدی نظیر UberEats و UberRush است. سرویس اول، کار تحویل سریع غذا را انجام می دهد و نمونه دوم در اصل یک پیک است تا محموله های شما را به شکلی سریع به دست افرادی که می خواهید برساند.

اوبر اکنون در ۳۱۱ شهر و ۵۸ کشور به فعالیت مشغول گشته و به سرعت در حال گسترش در سراسر جهان است.

این کمپانی اولین تلاش آقای کالانیک در حوزه تکنولوژی نیست. وی از دانشگاه استنفورد ترک تحصیل کرد تا به کار در موتور جستجوی Scour مشغول شود؛ شرکتی که در سال ۲۰۰۰ ورشکستگی اش را اعلام کرد.

 وی تسلیم نشد و در سال ۲۰۰۱، Red Swoosh را تاسیس کرد؛ شرکتی که کار انتقال فایل ها را میان کامپیوتر کاربران از راه دور انجام می داد. این شرکت در سال ۲۰۰۷ به ارزش ۲۳ میلیون دلار فروخته شد و از همان موقع به بعد، وی سرمایه اش را صرف تاسیس و ساخت اوبر کرد.

مگ وایتمن (Meg Whitman) – رییس هیئت مدیره HP، پنجاه و نه ساله

خانم وایتمن در سال ۲۰۱۱ و پس از رسوایی های مالی، به Hewlett-Packard آمد. وی دست به بازسازی کلی این شرکت زد و بر منابع پر درآمد آن تمرکزی دوباره انجام داد. این شرکت پیش از حضور وایتمن خرید های بی ثمر بسیاری را به ثبت رسانده بود که خانم وایتمن تصمیم به فروش بیشتر آنها گرفت.

کارمندان بسیاری هم پس از حضور او از Hewlett-Packard اخراج شدند. وی اکنون به عنوان مدیر عامل بخش سازمانی شرکت مورد بحث [Hewlett Packard Enterprise] ایفای نقش می کند که بر نرم افزار و سرویس ها تمرکز دارد. از سوی دیگر وی رییس هیئت مدیره HP هم هست که یکی از قدرتمندترین برندهای سازنده کامپیوترهای شخصی و چاپگر به شمار می رود.

پیش از حضورش در مجموعه HP، برای مدتی طولانی در نقش مدیر عامل eBay ایفای نقش نموده و اکنون گفته می شود ارزش دارایی های او به ۲.۱ میلیارد دلار می رسد. زمانی که او به عنوان مدیر عامل eBay مشغول به کار شد، این شرکت ۳۰ کارمند داشت و درآمد سالانه اش ۴ میلیون دلار بود. ۱۰ سال بعد و زمانی که از eBay می رفت، درآمد سالانه این وب سایت به ۸ میلیارد دلار رسیده بود و بیش از ۱۵ هزار نفر در آن کار می کردند.

ما هوآتنگ (Ma Huateng) – موسس و مدیر عامل Tencent Holdings، چهل و چهار ساله

Tencent Holdings یکی از بزرگترین کمپانی های تکنولوژیک در چین به شمار می رود. آقای هوآتنگ همچنین یکی از ثروتمندترین افراد چینی است و دارایی هایش برابر با ۱۹ میلیارد دلار برآورد می شوند.

او بیش از اندازه مرموز است و اطلاعات چندانی هم در مورد زندگی خصوصی اش در دست نیست. از طرف دیگر شرکت های تکنولوژیک او بیش از اندازه در چین شناخته شده هستند. وی اکنون کمپانی هایی دارد که نقش فیسبوک، توییتر، اوبر و Zynga را در چین ایفا می کنند.

به شکل ماهانه ۸۶۰ میلیون کاربر فعال در سرویس پیام رسان QQ فعالیت می کنند و به طور کلی کمپانی Tencent Holdings تلاش می کند تا دامنه فعالیت هایش را به سایر بخش های قاره آسیا نیز گسترش دهد.

جینی رومتی (Ginni Rometty) – مدیر عامل و رییس هیئت مدیره IBM، پنجاه و هشت ساله

سال گذشته IBM با مدیریت خانم رومتی تغییر مسیر داد. این شرکت سودی که برای سهام دارانش در نظر گرفته بود را کاهش داد و در عوض ۴ میلیارد دلار در زمینه های پردازش ابری، موبایل و دیتا سرمایه گذاری نمود.

با این طرح، تاثیر IBM در بازارهای یاد شده دو برابر می شود و قرار است تا سال ۲۰۱۸ از همین چند بخش درآمدی ۴۰ میلیارد دلاری کسب نماید.

اکنون وظیفه خانم رومتی، این است که یکی از بزرگترین غول های تکنولوژیک جهان را همچنان سر پا نگه دارد. IBM در حال حاضر ۳۸۰ هزار کارمند دارد و تضمین امنیت شغلی تمام این افراد علاوه بر حضوری موثر در دنیای تکنولوژی باعث خواهد شد تا مدیر عامل کنونی این شرکت تغییراتی بنیادین در ساختار آن به وجود آورد.

رابین لی (Robin Li) – مدیر عامل Baidu، چهل و شش ساله

در کشور چین یک مثلث تکنولوژیک بسیار قدرتمند وجود دارد که از شرکت های Baidu، علی بابا و Tencent تشکیل شده است.

Baidu اما یک موتور جستجوی چینی است که نقش گوگل را برای کاربران مقیم این کشور ایفا می کند. در این میان آقای لی، مدیر عامل بایدو تلاش می کند تا ساز و کار شرکتش نیز همانند گوگل به پیش رود و به شکل مداوم، روی فناوی های آینده نگرانه سرمایه گذاری می نماید.

شرکت مورد بحث مدتی پیش و در ماه مه، قادر گشت تا با Daimler برای تهیه سیستم های نرم افزاری هوشمند بکار رفته در خودروهای مرسدس بنز که در چین به فروش می رسند به توافق برسد.

این در حالیست که بایدو با همکاری BMW، در حال توسعه یک خودروی بدون راننده است که احتمالا تا مدتی دیگر رونمایی خواهد شد.

آقای لی که اکنون جمع ثروت اش به ۱۱ میلیارد دلار می رسد خبر می دهد که شرکتش به زودی یک سرمایه گذاری ۳.۲ میلیارد دلاری برای توسعه سرویس های آنلاین به آفلاین انجام خواهد داد.

ساتیا نادلا (Satya Nadella) – مدیر عامل مایکروسافت، ۴۸ ساله

بیراه نیست اگر بگوییم که مایکروسافت چند سالی راه نوآوری و حضور در رسانه ها را گم کرده بود اما پس از واگذار شدن عنوان مدیر عاملی به ساتیا نادلا، اکنون می توان دید که علاقه کاربران و رسانه ها به این شرکت دوباره پدیدار گشته.

نادلا سابقه ای ۲۳ ساله در مایکروسافت دارد و پس از رسیدن به مدیریت کلی این مجموعه عظیم، توانسته روح تازه ای در کالبد آن بدمد.

زیر نظر او، ویندوز ۱۰ به بهترین شکل ممکن عرضه شد و بیش از ۱۱۰ میلیون کاربر در سه ماهه اول پس از عرضه آن، به استقبال جدیدترین نسخه همین پلتفرم رفتند. وی همچنین به سوی دشمنان قدیمی، دست دوستی دراز کرد و حالا شرکت هایی نظیر Salesforce و Oracle از همکاران مایکروسافت به حساب می آیند نه رقبایش.

اگرچه زیر نظر نادلا و همان ابتدای روی کار آمدنش، بسیاری از کارمندان مایکروسافت اخراج شدند اما افرادی که در این کمپانی باقی مانده اند هنوز هم به تحسین وی و راهکارهایش مشغولند.

ایلان ماسک (Elon Musk) – مدیر عامل تسلا و اسپیس اکس، ۴۴ ساله

او مردیست که باور دارد: «تجارت وجود خارجی ندارد؛ باید هدف ها را دنبال کرد». وی تا کنون موسس یا رهبر ۱۸ استارتاپ بوده است. ماسک استارتاپ های موفق بسیاری را هدایت کرده اما بیشتر نام های تسلا موتورز یا اسپیس اکس به گوش می خورند چرا که نتایج تلاش های او در این دو شرکت بیشتر از سایر استارتاپ ها نتیجه داده و البته اهداف بسیار بزرگ تری را هم دنبال می کنند.

۲۰۱۵، سالی سرشار از موفقیت برای هر دو کمپانی یاد شده بوده است. در سال جاری شاهد رونمایی نهایی و عرضه خودروی مدل اکس تسلا بوده ایم و از سوی دیگر راکت های بسیاری از طرف اسپیس اکس نیز به سوی ایستگاه بین المللی فضایی پرتاب شدند.

ایلان ماسک توسط مشارکتش در PayPal به ثروت کلانی رسید و اکنون گفته می شود که ارزش دارایی هایش بیش از ۱۱ میلیارد دلار است. چند ماه پیش توسط اکانت توییتر خود اعلام کرد که قصد توسعه یک هایپرلوپ به اندازه مسیر ۵ مایل را دارد تا دانش آموزان و ایده پردازان بتوانند با کاربرد آن و همچنین وسایل حمل و نقل پر سرعت آشنا گردند.

وی همچنین اخیرا ده میلیون دلار وقف سازمانی کرده که تلاش می کند از زیان های احتمالی هوش مصنوعی برای انسان ها جلوگیری به عمل آورد.

Larry Ellison (لری الیسون) – موسس و رییس هیئت مدیره Oracle، هفتاد و یک ساله

موسس میلیاردر اوراکل بالاخره سال گذشته از مدیر عاملی این کمپانی کناره گرفت و اکنون به عنوان رییس هیئت مدیره شرکت یاد شده به فعالیت می پردازد.

ارزش اوراکل به ۳۸ میلیارد دلار می رسد و در سال جاری این شرکت تمرکز ویژه اش را روی ارائه پلتفرم های پردازش ابری قرار داده است.

آقای الیسون با ثروتی بالاتر از ۵۰ میلیارد دلار، در میان ۱۰ شخص ثروتمند جهان جای گرفته است.

تیم کوک (Tim Cook) – مدیر عامل اپل، ۵۴ ساله

تیم کوک اکنون رهبری شرکتی را در دست دارد که با ارزشی برابر ۶۴۵ میلیارد دلار، لقب با ارزش ترین کمپانی جهان را به دوش می کشد و با رهبری تیم کوک بود که اپل توانست سال ۲۰۱۵ را به عنوان بهترین سال مالی خود به ثبت برساند.

با تلاش های بسیار او، اپل توانست بالاخره در ماه ژوئن سرویس استریم موسیقی خود را معرفی کرده و در دسترس کاربران قرار دهد. در ماه اکتبر و پس از چند ماه، اپل اعلام کرد که همین سرویس اکنون توانسته به ۶.۵ میلیون مشترک دست پیدا کند در حالی که ۸.۵ میلیون کاربر دیگر هنوز به شکل رایگان از آن بهره می برند.

حالا آیفون ها پرطرفدارتر از همیشه شده اند و نمونه های جدید از همین تلفن هوشمند در اولین آخر هفته پس از عرضه شدن، به رقم فروش بیش از ۱۳ میلیون عدد دست یافت.

در سال جاری همچنین آقای کوک چندین بار در مورد صنعت خودروسازی و فقدان پیشرفت های تکنولوژیک در آن اظهار نظر کرده و این در حالیست که شایعات بسیاری وجود دارند که خبر از ساخته شدن یک خودروی هوشمند به دست همین شرکت می دهند.

جک ما (Jack Ma) – موسس و مدیر عامل علی بابا، ۵۱ ساله

وی دومین فرد ثروتمند چین است و شرکتی را تاسیس نموده که از موفق ترین ها در زمینه تجارت الکترونیک به شمار می رود. در سال ۲۰۱۴ همچنین این شرکت سهام خود را به شکل عمومی عرضه کرد که از آن به عنوان پر استقبال ترین عرضه سهام به شکل عمومی در تاریخ یاد می شود.

البته پس از عرضه شدن سهام به شکل عمومی و گذشت اندکی زمان، ارزش سهام کمپانی یاد شده تا ۲۵ درصد کاهش را تجربه کرد که البته بخشی از آن را می توان به علت رکود اقتصادی فعلی که بر چین حاکم است دانست.

در این میان ولی آقای «ما» که جمع سرمایه های شخصی اش به ۲۵.۶ میلیارد دلار می رسد، نگران نیست و اوضاع را مناسب ارزیابی می کند. او باور دارد که علی بابا می تواند به گذر چین از دوره فعلی کمک کند و در این میان اهالی کشورهای غربی بیش از اندازه نگران شرایط کنونی هستند.

سرگئی برین (Sergey Brin) – موسس و نماینده آلفابت ، ۴۲ ساله

لری پیج و سرگئی برین در ماه آگوست تغییر ساختار گوگل را اعلام کردند و هولدینگ جدیدی را تحت عنوان آلفابت تاسیس نمودند که گوگل صرفا یکی از زیر مجموعه های آن به شمار می رود.

در آلفابت، لری پیج به عنوان مدیر عامل و برین به عنوان نماینده ایفای نقش خواهند کرد.

آقای برین در کودکی از مسکو به ایالات متحده مهاجرت کرد و در سال ۱۹۹۵ در دانشگاه استنفورد با لری پیج آشنا شد. در آن زمان هر دو در حال تحصیل برای دریافت دکترای خود بودند و سه سال بعد با همدیگر گوگل را تاسیس کردند. گفته می شود ارزش دارایی های آقای برین اکنون به ۳۸ میلیارد دلار می رسد.

مارک زاکربرگ (Mark Zuckerberg) – موسس و مدیر عامل فیسبوک، ۳۱ ساله

مدیر عامل بزرگ ترین شبکه اجتماعی جهان سالی پر رونق را پشت سر گذاشت. در ماه مه، این شرکت اعلام نمود که آکیلس بالاخره اولین محصول تجاری اش را در ابتدای سال آینده میلادی به فروش خواهد رساند.

چند ماه بعد فیسبوک اعلام کرد که در یک روز، بیش از ۱ میلیارد نفر در شبکه اجتماعی مورد بحث آنلاین بوده اند و به شکل روزانه در فیسبوک ۸ میلیارد ویدیو تماشا می شود. ارزش سهام فیسبوک در نوامبر ۲۰۱۵ تا ۴۰ درصد بالاتر از همین مقطع زمانی در سال گذشته بوده و همین اعداد و ارقام باعث می گردند تا دارایی های آقای زاکربرگ به ۴۷.۶ میلیارد دلار برسند.

موسس فیسبوک همچنین میلیون ها دلار از سرمایه شخصی خود را صرف امور آموزشی می کند. وی ۱۰۰ میلیون دلار به Newark کمک مالی نموده که وظیفه تامین بودجه مالی مدارس دولتی نیوجرسی را بر عهده دارد.

در روزهای گذشته بود که همچنین برایتان نوشتیم آقای زاکربرگ اعلام کرده که ۹۹ درصد از سرمایه شخصی اش را به امور خیرخواهانه اختصاص خواهد داد.

لری پیج (Larry Page) موسس و مدیر عامل آلفابت، ۴۲ ساله

لری پیج هم در حال پشت سر گذاشتن سالی پر از هیجان و موفقیت است. همانگونه که برایتان نوشته ایم، در ماه آگوست شرکت هولدینگی تاسیس شد به نام آلفابت و گوگل از این پس به عنوان زیر مجموعه آلفابت به کار خواهد پرداخت.

این تغییرات در ماه اکتبر نهایی و عملی شدند و تحلیلگران نیز نسبت به تغییرات تازه بسیار خوش بین هستند.

جمع دارایی های آقای پیج اکنون به ۴۲ میلیارد دلار می رسد. این در حالیست که بیشتر این درآمد از موتور جستجوی اصلی گوگل حاصل گشته و تازه زمانش رسیده تا آلفابت کم کم درآمدهایش از سایر پروژه های بزرگ نظیر خودروهای بدون راننده را به دست آورد.

جف بزوس (Jeff Bezos) – مدیر عامل آمازون، ۵۱ ساله

Amazon.com یک قدرت انکار ناپذیر در تجارت الکترونیک است. این وب سایت سالانه درآمدی معادل ۸۹ میلیارد دلار را به ثبت می رساند اما گاهی قادر نیست سود خالص کسب نماید. با این حال شرکت یاد شده در ماه جولای سهام داران خود را شگفت زده کرد چرا که پس از مدت ها، توانسته بود سود خالص کلانی را به دست آورد.

به همین دلیل بود که ارزش سهام آمازون بالا رفت و در این میان دارایی های شخصی آقای بزوس نیز به ۵۵ میلیارد دلار رسید و او را تبدیل به سومین شخص ثروتمند در ایالات متحده نمود. در سال جاری سرویس های تحت وب آمازون نظیر پردازش ابری توانستند سودآوری بسیار مناسبی داشته باشند.

آقای بزوس صاحب یک شرکت خصوصی به نام Blue Origin هم هست که در امر ساخت موشک و فضاپیماها فعالیت می کند و توانست در ماه گذشته اولین موشک خود را دوباره بر روی سطح زمین فرود آورد.

بیل گیتس (Bill Gates) – موسس و متولی نهاد بیل و ملیندا گیتس، ۶۰ ساله

آقای گیتس در سال ۱۹۷۵ به همراه پاول آلن مایکروسافت را تاسیس کرد؛ شرکتی که جدا از فراز و فرودهای بسیاری که داشته، هنوز هم به عنوان بزرگ ترین شرکت نرم افزاری جهان به کار مشغول است و باعث تبدیل شدن آقای گیتس به ثروتمندترین فرد جهان هم شده.

خالص دارایی هایش اکنون به ۸۷.۳ میلیارد دلار می رسد و هنوز هم یک صندلی در هیئت مدیره مایکروسافت برایش کنار گذاشته می شود، اگرچه این صندلی بیشتر اوقات خالی می ماند و کمتر پیش می آید که این روزها آقای گیتس در ردموند حضور به هم رساند.

در حال حاضر وی تمرکز ویژه اش را بر روی اهدای ثروتش به خیریه از طریق موسسه شخصی خود قرار داده و با همسرش، ملیندا تصمیم به انجام همین کار دارد. وی در سال ۲۰۰۰ و پس از مطالعه برخی مقالات در مورد بیماری های قابل درمانی که موجب مرگ میلیون ها کودک در سراسر جهان می شوند، به همراه همسرش تصمیم به تاسیس سازمان و نهاد خیریه خود گرفت.

از آن زمان تا کنون بنیاد گیتس بیش از ۳۴.۵ میلیارد دلار هزینه را برای مقابله با بیماری هایی نظیر مالاریا، ایدز و بیماری های کشنده دیگر صرف کرده است.

پس از مرگ برای آدولف هیتلر، چه گوارا و دیگر چهره های تاریخی چه اتفاقی افتاد؟ بقایای آن ها امروز کجاست؟ تحقیقات جنایی پاسخ می دهد.

مگر اتفاقی است که دیر یا زود برای هر کسی رخ می دهد و ما ناگزیر از پذیرش آن هستیم، اما پایان زندگی، علاقه ما انسان ها به سرنوشت بدن مان پس از مرگ را کم نمی کند و از اهمیت آن نمی کاهد. به خصوص وقتی متوفی، آدم مشهوری هنگام حیاتش بوده باشد، شایعات و حرف های عجیب و غریب در مورد علت مرگ او و حتی جسدش اوج می گیرد. بعضی وقت ها، یک نفر حتی بعد از مرگش هم می تواند روی افکار دیگران تاثیر بگذارد.

تاریخ پر است از مثال هایی که نشان می دهد چگونه سیاست، فرهنگ و مسائل اجتماعی می توانند تحت تاثیر کسانی قرار بگیرند که حتی گاهی در زمان حیات شان آن قدری موثر نبوده اند. در مطلبی که پیش روی شماست، چند نمونه از این موارد را به طور خلاصه بررسی کرده ایم و از اسرار مربوط به سرنوشت اجساد بعضی افراد مشهور پرده برداشته ایم.

چه کسی باور می کند اجساد انسان هایی معروف فروخته، دزدیده یا بارها نبش قبر شده باشند یا اعضای بدن شخصیتی مشهور، مدت ها در موزه، کتاب فروشی، جعبه، قفسه و حتی داخل چمدانی در زیر تخت، نگهداری شده باشند؟

«بس لاوجوی» با کمک مستنداتی که از تاریخ دانان، گزارش های جنایی و شاهدان عینی جمع آوری کرده، توضیح می دهد چرا بعضی ها چندین سال پس از مرگشان دفن شده اند،یا چرا برخی مقبره ها حتی بهتر از مخازن طلای بانک مرکزی آمریکا محافظت می شوند و اصولا این که چطور بدن یک مرده، می تواند درلایه های اجتماعی بحران ایجاد کند. با ما در این سفر کوتاه اکتشافی همراه باشید تا با بعضی از زوایای پنهان تاریخ جنایی آشنا شوید.

آیا جسد لنین از یک انقلاب جلوگیری کرد؟

چگونه ولادیمیر پوتین هنوز از مرگ یکی از رهبران فکری سابقش برای چنگ زدن به قدرت بهره می برد؟

بدن مومیانی شده لنین از سال 1924، در یک آرامگاه شکوهمند در میدان سرخ مسکو به نمایش گذاشته شده است. هر چند رهبر سابق شوروی آرزو داشت رویاهای سیاسی اش برای همیشه زنده بمانند، اما یقینا این سبک از نمایش سیاسی، چیزی نیست که او در رویایش پرورانده بود. لنین یک کمونیست بود و رابطه خوبی با تقدیس از پیکر درگذشتگان مورد احترام داشت، اما این مساله باعث نشد تا استالین بعد از مرگ لنین، از نمایش او به عنوان نماد کمونیسم، برای بهره برداری های تبلیغاتی اش صرف نظر کند.

روز تدفین لنین، روزنامه ایالتی «ایزوستیا» اعلام کرد قرار است جسد لنین برای مدتی طولانی در این مکان، نگهداری و محافظت شود. جانشین لنین یعنی استالین، خوب می دانست که رژیم نوپای او، می تواند از هر نماد و نشانه ای برای تقویت رابطه احساسی میان مردم و حکومتش بهره برداری کند، اما یک مشکل وجودداشت. مومیایی اولیه لنین، تنها چند روز بعد از مراسم تدفین دوام می آورد و خیلی زود با گرم شدن هوا، شروع به پوسیدن و فاسدشدن می کرد.  کم کم نقطه های سیاهی روی پوست او ظاهر می شدند، دهان او باز می ماند و چشم های نیمه بازش گود می افتاد.

سرانجام کمیته ای تشکیل شد و تصمیم گرفتند جسد او را در اختیار پروفسور آناتومی، «ولادیمیر وروبف» قرار دهند و یادبود او در میدان سرخ مسکو برپا باشد. بعد از این که پروفسور وروبف توانست جسد را از فساد حفظ کند، برادر لنین گفت: «درست مثل این است که تنها چند ساعت از فوت او می گذرد، حتی شاید کمی هم بهتر.»

در سال 1941، جسد لنین به اجبار به شهر «نیومن» در سیبری انتقال یافت تا از دست نازی ها در امان باشد. با پایان دوره کمونیسم، این جسد توسط شرکت «ریچوال سرویس» نگهداری می شد. بدن لنین با یک حلال آنتی باکتریال شسته شد، مورد آزمایش قرار گرفت و تا یک سال، در حمامی از محلول استات پتاسیوم و گلیسیرین نگهداری شد.

اخیرا درباره این که سرانجام با جسد لنین چه باید کرد، بحث هایی رخ دادهاست. در این بین، نظر ولادیمیر پوتین باید از همه جالب تر باشد. او گفته است: «بسیاری از مردم این سرزمین، زندگی خود را با نام لنین پیوندهزده اند. بیرون آوردن لنین از محل نگهداری جسدش و دفن کردن او، به آن ها این پیام را می رساند که آنچه تاکنون به آن اعتقاد داشته اند، اشتباه بوده و زندگی آن ها رنگ پوچی و بیهودگی خواهد گرفت.»

به نظر می رسد پوتین هنوز هم به اهمیت نمادین جسد لنین در نقش آفرینی بازیگران صحنه قدرت در روسیه، اعتقاد دارد.

چرا جسد چه گوارا دست هایش گم شد؟

رهبر انقلابی، قهرمان ملی، دشمن شماره یک ایالات متحده؛ چه گوارا یکی از مبارزترین چهره های قرن بیستم است، اما حتی تا سال ها پس از دفن بدن او، شخصیتش چالش آفرین بود.

چه گوارا به عنوان یک مارکسیست انقلابی، در طول انقلاب کوبا در کنار فیدل کاسترو جنگید و بعد تلاش کرد ایده های سوسیالیستی او را به کنگو و بولیوی منتقل کند، اما نتوانست موفقیتش در کوبا را در بولیوی هم به دست بیاورد و پس از ماه ها سرگردانی در بیابان های این کشور، سرانجام لاغر و نزار پیدا و در یک تنگ راه جنگلی اسیر شد.

در مورد آخرین لحظات زندگی او هنوز هم بحث های داغی وجود دارد. بولیویایی ها می گویند «چه» در نبردی با تفنگ کشته شد. در حالی که دیگران معتقدند به دار آویخته شده است. چند ساعت پس از مرگ چه (در نهم اکتبر 1967)، بدنش با یک بالگرد به روستای «ولگراند» در همان نزدیکی منتقل شد. سربازها او را روی یک برانکارد، به اتاق رختشوی خانه بیمارستان بردند. از جسد چه گوارا در این لحظات، در حالی که هنوز لکه های خون روی بدنش وجود دارد، عکس هایی در سراسر جهان پخش شد. 

با توجه به این که جسد چه گوارا هم می توانست مورد توجه باشد، دولت بولیوی تصمیم گرفت او را در یک مقبره مخفی دفن کند. آن ها نمی خواستند مدفن «چه»، به محلی برای تجمع و میتینگ طرفدارانش تبدیل شود و او را به عنوان یک افسانه قهرمان انقلابی، هم چنان زنده نگه دارد. به همین دلیل دو روز بعد از مرگ چه، بدن او در یک قبر مخفی در یک محوطه فرودگاهی در نزدیکی ولگراند دفن شد. با این وجود، امکان مخفی نگه داشتن تمام مدارک و شواهد مرگ و اختفای بدن رهبر شورشیان وجود نداشت و به صلاح آن ها هم نبود.

ژنرال بولیویایی «آلفردو کاندیا»، می گفت باید سر چه گوارا را از بدنش جدا کنیم و به عنوان مدرک مرگ او، پیش خود نگه داریم، اما برخی سربازان، از جمله جاسوس سی آی ای «فلیکس رودریگرز»، معتقد بودند این کار خیلی وحشیانه است. رودریگرز پیشنهاد داد تابه جای سر، یکی از انگشتان او از جسدش جدا شود. سرانجام، آرای مختلف به جمع بندی رسیدند و دست های «چه»، از بدن او جدا شد.

این دست ها از طریقی به کوبا راه پیدا کرد و هنوز هم در موزه انقلاب این کشور نگهداری می شود و مهمانان خارجی عالی رتبه، می توانند از آن بازدید کنند. محل تقریبی قبر چه گوارا تا سی سال به صورت یک راز باقی ماند؛ تا این که سرانجام طی یک فرآیند تحقیقاتی که دو سال طول کشید، متخصصینی از آرژانتین و کوبا توانستند نشانه های قبر او را در نزدیکی همان فرودگاه پیدا کنند. به خاطر نداشتن دست در بدن، جسد او به راحتی قابل شناسایی بود. آزمایش هایی روی فک، استخوان های صورت و جای گلوله هایی که در بدن او وجود داشت، این موضوع را اثبات کرد که «چه»، بر اثر اصابت گلوله کشته شده است.

در اکتبر سال 1979، سی سال پس از مرگ «چه»، استخوان های او به هاوانا منتقل شد. فیدل کاسترو یک هفته عزای عمومی اعلام کرد و هزاران نفر برای مراسم بزرگداشت «چه»، بر سر جسد او حاضر شدند. بعد هم استخوان هایش به «سانتا کلارا»، منطقه ای که در آن جا پیروزی های بزرگی علیه ارتش به دست آورده بود و شورشی ها برایش بنای یادبودی ساخته بودند، منتقل شد. طی 10 سال اول پس از این اتفاق، بیش از سه میلیون نفر برای بازدید از قهرمان مرده، به آن جا سفر کردند.

چرا هیتلر این قدر پادشاه مرده پروسیا را آزار داد؟

چگونه دیکتاتور بزرگ، تلاش کرد تا جسد قهرمانش از چنگال متفقین در امان بماند؟

یک عکس همیشه روی دیوار آخرین دفتر کار هیتلر آویزان بود؛ یک نقاشی روغنی از قهرمان او؛ فردیک بزرگ، کسی که از 1740 تا 1786 بر سرزمین «پروسیا» پادشاهی کرد. با مرگ فردیک، جسد او در کلیسای پادگان «پوتسدام»، در کنار پدرش «فردریک ویلیام اول»دفن شد.

وقتی هیتلر فهمید متفقین در حال نزدیک شدن به آن ها هستند، تلاش کرد تا دشمنانش را از رسیدن به بدن فردریک و پدرش محروم کند. او می خواست پادشاه فقید به عنوان نماد غرور گذشته کشورش، مورد تکریم و تجلیل باشد. به همین خاطر، در مارس 1945 ترتیبی داد تا این پیکرها در یک معدن نمک در شهر «برترود» مخفی شوند، اما نقشه اش نگرفت.

وقتی متفقین به «برترود» رسیدند، سربازان ایالات متحده دست به اکتشافی عجیب در معدن زدند. آن ها در کنار یک صندوقچه جواهر که صدها نقاشی، کتاب و پرچم ارتش در آن بود، به طور اتفاقی چهار تابوت پیدا کردند. بدن ها شناسایی شدند؛ ارتشبد «هیندنبرگ»، همسرش «ژرتود»، فردریک ویلیام اول و فردریک بزرگ.

یک سال بعد، بدن ها به کلیسای «اس تی الیزابت» در «ماربورگ» منتقل شدند، هرچند این جا هم مکانی موقت برای فردریک و پدرش بود. در سال 1925، نوادگان دودمان پروسیا اجازه یافتند تا آن بدن ها را به قصر «هوهنزولرن» (که محل اقامت خانوادگی شان بود) منتقل کنند، اما در سال 1991، هلموت کوهل صدراعظم آلمان بر آن شد تا دوباره اجساد را به پوستدام برگرداند. 

سرانجام در آگوست 1991، فردریک و پدرش برای همیشه در قصر «سانسوشی» آرام گرفتند. فردریک ویلیام اول به مقبره پادشاهی فردریک منتقل شد، در حالی که پسرش را در کنار لانه سگ هایش به خاک سپردند، جایی که پیش از مرگ هم آرزو کرده بود!

چرا آبراهام لینکلن زیر دو تن بتن خوابیده است؟

آنچه باید پیش از اقدام به ربودن بدن رئیس جمهور آمریکا، بدانید!

خیلی ها می دانند که آبراهام لینکلن، اولین رئیس جمهور ایالات متحده بود که ترور شد، اما شاید کمتر کسی بداند که او، اولین کسی بود که جسدش «تقریبا» به سرقت رفت. در این «تقریبا ربوده شدن» لینکلن، اسراری نهفته است.

لینکلن قانون ایجاد «سرویس مخفی» را درست در همان روز قتلش امضا کرد. سرویس مخفی در اولین دهه فعالیتش، وظیفه داشت حلقه تولید پول های تقلبی را شناسایی و منحل کند. در دهه 1860، سوداگری اسناد جعلی در ایالات متحده، افزایش یافته بود و تقریبا نیمی از دلارهای در گردش این کشور، تقلبی بودند. رئیس گروه جاعلان، شخصی به نام «جیمز کینیلی» مشهور به «جیمز بزرگ» بود. او نقشه دیگری در سر داشت؛ می خواست جسد لینکلن را بدزدد و آن را تا پرداخت دویست هزار دلار از سوی دولت، گروگان نگه دارد.

شب هنگام هفتم نوامبر 1876، افراد کینیلی به قبرستان «اوک ریچ» در «ایلی نوی» رفتند و قبر لینکلن را شکافتند. تابوت او بیش از 250 کیلوگرم وزن داشت و آن ها نتوانستند آن را خارج کنند. رئیس گروه به هم دستش «لویس سوگلز» دستور داد درشکه چی را برای فرار خبر کند اما او عوض آن که به سمت خیابان برود، به سوی گروه دیگری رفت که کمی آن طرف تر ایستاده بودند. آن ها ماموران سرویس مخفی بودند؛ مثل خود سوگلز، که بخشی از نقشه به دام اندام انداختن گروه جیم بزرگ بود.

«پاتریک دی تایرل» که بعدا رئیس سرویس مخفی شد، سه ساعتی بود که در ورودی قبرستان، منتظر لحظه موعود ایستاده بود. با علامت سوگلز، افراد سرویس آماده دستگیری دزدان مقبره شدند، اما پیش از آن که ماموران وارد عمل شوند، سارق ها موفق به فرار شدند.

پس از آن، تابوت شکسته لینکلن تا سال ها توسط تیم های امنیتی در سرداب مقبره یادبود او محافظت می شد. بعدها بین سال های 1876 تا 1901، شانزده مرتبه جای آن تغییر پیدا کرد تا از دست سارقان در امان بماند. در سال 1901، تنها پسر زنده لینکلن، «رابرت تاد لینکلن»، به این روند پایان داد و دستور داد تابوتی فولادی برای پدرش بسازند. بعد این تابوت را در همان قبرستان اوک ریچ در حفره ای به عمق سه متر قرار داد. آخر سر هم اطراف و روی تابوت را با دو تن بتن پوشاند. از آن روز به بعد، بدن آبراهام لینکلن در آن جا آرمیده است.

آیا یک کارگر در قبر قاتل کِندی خوابیده است؟

برخی معتقدند «لی هاروی اوسوالد» در روسیه دفن شده و قاتل واقعی کندی، او نبوده است.

در سال 1975 وکیلی به نام «میشل ادووس»، سه کتاب سریالی با عنوان «کروشف، کندی را کشت» منتشر کرد. او در این کتاب ها تلاش کرد ثابت کند رهبر شوروی، مسوول قتل جان اف کندی بوده است. این ادعا که رهبران شوروی حامی قاتل او بوده اند، حرف جدیدی نبود، اما نکته ای که این کتاب را متمایز می کرد، نظریه نویسنده در مورد هویت واقعی قاتل، «لی هاروی اوسوالد» بود. 

اوسوالد در 1956 به نیروی دریایی ایالات متحده پیوست و پس از سه سال به روسیه منتقل شد. در مینسک، او با «مارینا پروساکوا» آشنا شده و ازدواج می کند. در سال 1962، اوسوالد مجددا به همراه همسر و فرزندش به ایالات متحده بر می گردد. او یک سال بعد، کندی را با شلیک گلوله می کشد. دو روی بعد ،خود اوسوالد با شلیک گلوله «جک رابی» کشته می شود. اما آن طور که ادووس مطرح می کند، کسی که به دست رابی کشته شد، همانی نیست که در 1959 به روسیه مامور شده بود؛ بلکه پس از رفتن اوسوالد، شوروی ها یکی از ماموران ماهر کا گ ب را به جای او و با هویت او باز می گردانند. ادووس می گوید همین مامور بوده که با پروساکو ازدواج کرده و همراه او به آمریکا برگشته است تا رئیس جمهور ایالات متحده را ترور کند. 

با توجه به شواهد و مدارکی که ادووس برای نظریه اش ارائه می کند، پیش از انتقال اوسوالد به روسیه، قد او 180 سانتی متر بوده، در حالی که در مدارک کسی که به ایالات متحده برگشته، قدی 175 سانتی متری ثبت شده است. از سوی دیگر در گزارش کالبدشکافی، روی بازوی اوسوالد جای زخم و ستگی او ذکر شده که این علامت ها، در اطلاعات مربوط به دوره خدمت او در نیروی دریایی ارتش آمریکا وجود ندارد.

بهترین مدرک برای اثبات ادعای ادووس این بود که قبر اوسوالد شکافته شود. پس از چند ماه منازعات قانونی برای انجام این کار، در نهایت در چهارم اکتبر 1981 اجازه نبش قبر صادر شد، اما بعد از عکس برداری از جسد با اشعه ایکس، متخصصان فک و صورت گزارش دادند دندان های جسد مطابق همان چیزی است که در گزارش فیزیک اوسوالد در ارتش ثبت شده. نکته دیگر این است که بعد از آن، هیچ قتل دیگری مشابه قتل کندی اتفاق نیفتاده است.

کینه قجری

چرا آغامحمدخان قاجار از زندیه، به خصوص کریم خان این قدر نفرت داشت؟

رضاخان در مراسم نبش قبر کریم خان

مقطع پایانی مرگ کریم خان، با اوج آشوب در کشور و کشمکش جانشینان و رقیبان او بر سر قدرت همراه است. یکی از اقوام مدعی، قاجارها بودند که از زمان روی کار آمدن صفویه، دستی بر آتش قدرت داشتند و حالا در خلاء به وجود آمده، خود را یکی از مدعیان اصلی می دانستند. بعد از مرگ کریم خان، حکومتش چند بار میان بازماندگان دست به دست شد تا نوبت به لطف علی خان زند رسید که او هم عاقبت به دست آغامحمدخان قاجار کور شد.

برخورد آغامحمدخان با زندها به خصوص با شخص کریم خان، همراه با نهایت کینه و عداوت بود و مشخص بود که او از چیزی در گذشته رنج می برد. با مرگ کریم خان، آغامحمدخان که زندانی یا در حقیقت گروگان زندها بود، به قلمروی خانوادگی قاجار در مازندران و گرگان بازگشت و آن جا شروع به قشون کشی کرد. پیش از آن، پدرش محمدحسن خان قاجار در استرآباد (گرگان) آن قدر مقاومت کرده بود که حتی دست کسی مثل نادرشاه افشار هم به او نرسید و عاقبت سن بالایش، او را تسلیم کریم خان کرد.

اما این کینه آغامحمدخان از کجا نشأت می گرفت؟ پاسخ به این سوال، دشوار نیست؛ در جامعه آن زمان و نزد کسی که ادعای سلطنت داشت، چه دلیلی بزرگ تر از اخته کردن برای تنفر ممکن بود؟ آغامحمدخان به دستور شیخ علی زند اخته شد. با این حال منابع معتبری مهم وجود دارد که از اخته شدن او به دستور عادل شاه (برادرزاده نادرشاه)خبر می دهد. 

طبق روایت این منابع، محمدحسن خان بعد از مرگ نادرشاه، در جریان قشون کشی به مازندران شکست خورده و کشته می شود. آغامحمدخان (که در آن زمان، «محمدخان قاجار» نامیده می شد) به اسارت دربار عادل شاه افشار در می آید و اخته می شود.

هرچه بود اما آغامحمدخان این کینه را از زندیان به دل گرفت و با خود حفظ کرد تا روزی که نوبت به پادشاهی اش برسد. وقتی به تخت سلطنت نشست، یکی از نخستین کارهایش این بود که قبر کریم خان را بشکافند، استخوان هایش را در بیاورند و زیر پای او در مقابل پله های کاخ دفن کنند تا شاه هر روز او را لگدمال کنند. البته به جز آن، آغامحمدخان لطف علی خان را هم با شکنجه بسیار کور و سپس خفه کرد. جنازه او نیز با اصرار برخی بزرگان شهر، در گورستان امام زاده زید بازار تهران دفن شد. 

بعدها رضاخان دستور داد که محل مورد نظر را نبش قبر کنند تا استخوان های کریم خان به همان عمارت کلاه فرنگی شیراز (جایی که طبق وصیت خود کریم خان، قرار بود آن جا دفن شود) انتقال یابد، اما ظاهرا این کار چندبار به دلیل مشکلات دولتی عقب افتاد و انجام نشد. تنها یک بار نبش قبر مختصری آن هم بدون کارشناس نبش قبر انجام گرفت که طی آن، اثری از استخوان ها در پله های کاخ گلستان دیده شد، ولی مسلما آزمایش خاص علمی گرفته نشد و صرفا به شنیده های تاریخی بسنده شد و همان استخوان ها به شیراز انتقال یافت. به این ترتیب این علامت سوال باقی ماند که آن استخوان ها واقعا باقیمانده جنازه کریم خان زند بود؟ یا اینکه کل ماجرای کینه آغامحمدخان از او، شایعه ای تاریخی بوده و او هم چنان در شیراز به خاک سپرده شده؟

چرا مغز انیشتین به قسمت های کوچکی تقسیم و جدا شد؟

چرا درخشان ترین سلول های خاکستری ای که تاکنون در دنیا وجود داشته، حالا در بطری های مایونز شناور است؟

جسم آلبرت انیشتین، یک روز بعد از آن که خودش به خاطر پاره شدن رگ «آنوریسم» جان باخت، در ایالت نیوجرسی ایالات متحده سوزانده و خاکسترش در منطقه ای نامعلوم، به رودخانه «دلاویر» سپرده شد، اما در این میان، بخشی از سلول های بدن او، نه خاکستر شدند نه به بستر رودخانه رفتند.

صبح روز بعد از فوت انیشتین، یکی کالبدشکافی روی جسد او صورت گرفت. این کار در بیمارستان محل فوتش رخ داد و مجری آن، دکتر «توماس هاروی» بود. او یک نمونه از اعضای داخل بدن انیشتین را برداشت و بعد مشهورترین مغز قرن را از جمجمه اش خارج کرد و آن را نگه داشت.

اما هدف هاروی چه بود؟ او می خواست ببیند آیا مغز انیشتین تفاوتی با مغز بقیه مردم دارد یا نه.او این مغز را به صدها قسمت تقسیم کرد و در فورمالدئید نگه داشت. مغز انیشتین تا پایان عمر، همراه هاروی بود و او آن را همراه خود، به نیوجرسی، کانزاس، میسوری و در نهایت باز به نیوجرسی برد. مغز در یک جام، و جام در یک صندوق ایمن و خنک نگهداری می شد. اما معدود دانشمندانی که هاروی آن ها را قبول داشت و در آزمایش های مربوط به مغز انیشتین، به او کمک می کرند هم نتوانستند هیچ تفاوت قابل ذکری بین این مغز و مغزهای دیگر پیدا کنند.

اما در پایان قرن بیستم، پافشاری روی تحقیق و آزمایش این مغز، منحصر به انجام عمل جراحی بی سابقه ای شد. پس از سه سال تلاش، یک متخصص مغز به نام«اریان دایموند» توانست هاروی را قانع کند که نمونه های مغز انیشتین، نزد او امن خواهد بود. در سال 1993، چهار نمونه از این مغز (در ابعاد حبه قند) که در شیشه مایونزی غوطه ور بود، به دست دایموند رسید.

دایموند و همکارانش عملیاتی طاقت فرسا و دشوار را برای شمردن تعداد سلول ها و رشته های عصبی نمونه ها آغاز کردند. نتیجه چه بود؟ دانشمندان تایید کردند که مغز انیشتین در قیاس با مغزهای عادی، نسبت «سلول های گلیال به رشته های عصبی» بیشتری دارد. البته این نتیجه تنها در نمونه ای که از بخش پایین و سمت چپ مغز (لوب جداری) برداشته شده بود، معنی دار بود. این بخش مغز، نقش مهمی در توانایی درک ریاضی، انجام محاسبات، تجزیه و تحلیل و درک بصری تئوری های پیچیده دارد. طبق این گزارش، مغز انیشتین نسبت به نمونه های دیگر آزمایشگاه، 73 درصد سلول های گلیال بیشتری داشت.

با این وجود، حیرت آورترین گزارش در سال 1999 منتشر شد. در این زمان، متخصص مغزی به نام «ساندرا ویتلسون» به چیزهایی دست پیدا کرد که تا پیش از آن، محققان دیگر در اختیارش نداشتند؛ عکس های مغز انیشتین، پیش از قطعه قطعه شدن. ویتلسون این نکته را خاطرنشان کرد که نمونه لوب جداری (که در بالای بخش پشتی مغز قرار گرفته)، 15 درصد بزرگ تر از حالت عادی است. او معتقد بود ساختار مغز انیشتین سبب می شده که در بخش های مربوط به تحلیل بصری، فضایی و محاسبات ریاضی، بتواند اتصالات عصبی بهتری داشته باشد.

تا امروز، هنوز تکه های مغز انیشتین برای اهداف تحقیقاتی نگهداری می شوند، گرچه از نظر علمی ارزش آن ها کمتر شده است. پس از ده ها سال نگهداری و ماجراجویی، شاید هنوز هم این تکه ها بخواهند حقایقی را در مورد این مرد مشهور تاریخ، برای ما نقل کنند.

چرا کاوشگران گنج، در پی یافتن بدن بن لادن هستند؟

عملیاتی که یک مرد انجام داد، تا باراک اوباما را دروغگو معرفی کند.

«بیل وارن» یکی از موفق ترین کاشفان گنج در دنیاست. او قبلا ده ها کشتی شکسته و غرق شده را کشف کرده و توانسته هزاران شی ارزشمند را از آن ها خرج کند. اما اگر بیل در ماموریت اخیرش موفق شود، از تمام کشف های گذشته اش پیشی خواهد گرفت.

صبح دوم مه سال 2011، رئیس جمهور آمریکا باراک اوباما، اعلام کرد اسامه بن لادن توسط نیروهای ویژه ارتش ایالات متحده کشته شده است. پس از سخنرانی اوباما، بدن رهبر القاعده روی ناو هواپیمابر USS Carl Vinson قرار گرفت. یک ساعت بعد، او را در حالی که در یک کفن سپید پوشانده شده و داخل یک جعبه سنگین گذاشته شده بود، به اعماق دریا فرستادند برای همیشه؛ یا حداقل تا وقتی که نقشه وارن عملی شود!

تا مدت ها نقشه رئیس جمهور ایالات متحده موفقیت آمیز به نظر می رسید. دولت ایالات متحده بدون آن که شواهد و مدارکی را به صورت گزارش های تصویری یا نمونه دی ان ای به عموم ارائه دهد، جسد رهبر تروریست ها را به جایی فرستاده بود که دست کسی به آن نمی رسید.

اما در سال 2012، بیل وارن با کشتی عازم سفری شد که امیدواراست در آن اخبار شگفت انگیزی برای جهانیان به دست آورد. او با استفاده از حسگرهای بسیار پیشرفته و حمایت مالی چند حامی، بنا دارد دریا را برای یافتن بدن بن لادن جست و جو کند. این کاوشگر گنج می گوید: «وسایل و تجهیزات موجود در قایق، می توانند تا عمق سه هزار متری کوچک ترین اشیا را شناسایی کنند.»

البته وارن مطمئن نیست در صورت پیدا کردن جسد بن لادن، با آن چه خواهد کرد. اما اگر او حقیقتا بتواند این کار را انجام دهد و بعد از آن، تنها یک مدرک درباره نحوه کشته شدن یا هویت بن لادن ارائه کند که مغایر با گفته ها و گزارش های دولت باشد، در آن صورت رئیس جمهور اوباما با چالش بسیار بزرگی مواجه خواهد شد.

واقعا چه بر سر بدن هارولد هولت آمد؟

غرق؟ نه؛ نخست وزیر اسبق استرالیا، سرنوشتی شوم تر از این داشت...

برخی می گویند او به نوعی، خودکشی کرده است. بعضی هم مدعی اند او یک مامور مخفی بود که وقتی هنوز زنده بود، توسط یک زیردریایی چینی ربوده شد. عده ای دیگر معتقدند وقتی برای شنا به دریا رفته، قربانی قهر آب شده و حتما جسد نگون بختش، سفره درندگان دریایی را رنگین کرده است. 

مساله ناپدید شدن جسد هارولد هولت، نخست وزیر اسبق استرالیا در خلیج «چویوت» در ویکتوریا (به سال 1967)، نزدیک به نیم قرن، مرموز و رازآلود باقی مانده بود. توطئه اعجاب انگیزی در کار بود. تصور کنید مقام بلندپایه یک کشور شناخته شده دیگر (مثل دیوید کامرون در انگلستان)، ناگهان فردا ناپدید شود و جسدش هیچ گاه پیدا نشود!

در سال 2009 با چاپ کتاب «تاثیر امواج»، شایعات حول به قتل رسیدن هولت توسط مردم کشورش، جان تازه ای گرفت. «اسکات کوپر» نویسنده این کتاب (که خودش یک جاسوس بازنشسته است)، ادعا می کند اظهارات و مدارکی در این خصوص، از یکی از همکاران قدیمی  اش در مدیریت سیگنال های دفاعی به دستش رسیده.

بعدها کوپر مدعی شد به خاطر ماموریتی که از سازمان امنیت داشته، مجبور بوده تا پرده از این اسرار بردارد. طبق نظریه کوپر، هولت در نظر داشت، سربازان وظیفه ارتش استرالیا را برای کمک به ارتش آمریکا در جنگ ویتنام اعزام کند، کاری که از نگاه عموم مردم، رهبران تجاری و سردمداران سیاسی کشور، به عنوان کاری غیرمعمول و ظالمانه تلقی می شد. شایعه دیگری هم حول فساد اخلاقی او در ارتباط با چندین زن وجود داشت. 

کوپر می گوید نظریه اول که توسط گروهی از تاجران و سیاست مداران مطرح می شود، به صورت عملیاتی است که طی آن، بنا بود هولت دزدیده شده و در موقعیت ترس از ترور قرار گیرد، اما عملیات اشتباه پیش می رود و بعد از این که هولت را از خانه ساحلی اش می ربایند، او را با دست خفه می کنند و شب بعد جسدش را به دریا می اندازند. 

نویسنده این کتاب می گوید: «نظریه دوم هم بیشتر به غرق شدن او اشاره می کند. هرچند کسی فکر نمی کرد مردم این داستان را باور کنند، اما این حرف هم در میان مردم شایع شد.» اگر شواهد کوپر قابل اعتماد باشند، به احتمال زیاد گروه کوچکی از مردم استرالیا، می دانند نخست وزیر اسبق کشورشان، حالا کجا آرمیده است.