اینتل، در کنفرانس توسعه دهندگان خود (Intel Developers Forum) که روز گذشته در سان‌فرانسیسکو برگزار شد، انواع محصولات جدید خود را معرفی کرد و از قدرت نسل هفتم هسته‌های پردازنده‌ی خود نیز رونمایی کرد. این شرکت که به عنوان بزرگترین تولیدکننده‌ی پردازنده در جهان شناخته می‌شود، طیف متنوعی از  پردازنده‌های کامپیوترهای شخصی تا پردازنده‌های مخصوص اینترنت اشیاء را معرفی کرد.

اینتل قصد دارد سری جدید محصولات خود را برای استفاده در کامپیوترهای شخصی، پاییز امسال عرضه کند. برایان کرزانیچ (Brian Krzanich) مدیر عامل اینتل درباره‌ی این سری جدید به این نکته اشاره کرد که نسل هفتم پردازنده‌های این شرکت در حال حاضر برای مشتریان آنها ارسال می‌شود و این مشتریان به زودی محصولات خود را بر پایه‌ی این سری معرفی خواهند کرد. سری جدید چیپ‌های اینتل در مسیر هدف این شرکت برای محبوب نگاه داشتن کامپیوترهای شخصی در دورانی که موبایل‌ها در حال گسترش هستند، تولید می‌شود.

به عنوان نمونه برای نشان دادن قدرت این پردازنده‌ها، یک لپ‌تاپ Dell XPS مجهز به نسل هفتم پردازنده بازی آنلاین Overwatch را اجرا کرد که بدون هیچ لگ و مشکلی در اجرای آن موفق بود. البته برای اجرای مناسب بازی‌ها، علاوه بر پردازنده‌ی خوب، کارت گرافیک مناسب نیز نقش زیادی دارد.

در کنار معرفی نسل هفتم در کنفرانس IDF 2016، اینتل از پروژه‌ی دیگر خود با نام Project Alloy نیز رونمایی کرد که گفته می‌شود یک هدست واقعیت یکپارچه است و این بدان معنا است که این هدست، واقعیت مجازی را با واقعیت افزوده ترکیب خواهد کرد. این پروژه یک سخت‌افزار متن باز خواهد بود که توسعه دهندگان می‌توانند از نیمه‌ی دوم سال ۲۰۱۷ به آن دسترسی داشته باشند. اینتل در توسعه‌ی این هدست با مایکروسافت همکاری خواهد داشت.

از دیگر محصولات اینتل در این کنفرانس می‌توان به پلتفرم ژول (Joule Platform) اشاره کرد که برای ساخت سخت افزارهای اینترنت اشیاء استفاده خواهد شد. این کامپیوتر کوچک می‌تواند در دستگاه‌هایی مانند عینک‌های ایمنی واقعیت افزوده‌ استفاده شود. پهباد Yuneec Typhoon H اینتل و همچنین تکنولوژی RealSense این شرکت معرفی شد. اینتل از پلتفرم‌های دیگری که برای سازندگان پهباد مفید خواهند بود نیز رونمایی کرد. در کنار تمامی این محصولات، کیت توسعه‌ی Euclid نیز معرفی شد که برای محققان و سازندگان روبات‌ها مفید خواهد بود. این دستگاه، نقش یکپارچه‌سازی بخش‌های مختلف ربات‌ها مانند سنسورها و پردازش را بر عهده خواهد داشت.

احتمالا برای شما هم پیش آمده مقداری سیب‌زمینی بخرید، آن‌ها را در گنجه بگذارید و بعد کاملا فراموششان کنید. دفعه بعد که گنجه را باز می کنید با سیب‌زمینی‌های جوانه‌زده سبز رنگ مواجه می‌شوید که شبیه موجودات فضایی به نظر می‌رسند. اینگونه مواقع چه می‌کنید؟ جوانه را می‌برید و بقیه سیب‌زمینی را استفاده می‌کنید یا فکر می‌کنید غیر قابل مصرف شده‌اند و آن‌ها را در سطل آشغال می‌اندازید؟

نتایج یک پایان‌نامه نشان می‌دهد که مصرف چای سبز موجب افزایش سطح دفاع آنتی اکسیدانی بدن می‌شود.

محققان دانشگاه تهران با همکاری دانشگاه استنفورد داربست‌های کلاژنی برای ترمیم بافت قلب را طراحی کردند که در فاز حیوانی موجب ترمیم 80 درصدی بافت قلبی موش و خوک شده است؛ این پژوهشگران امیدوارند با برنامه‌ریزی‌های صورت گرفته بتوانند این داربست را وارد فاز انسانی کنند.

محققان استرالیایی روشی ابداع کرده‌اند که با کمک آن می‌توانند در محیط آزمایشگاه، سلول‌های قرنیه را بر روی لایه فیلم نازکی رشد داده و سپس آن را به چشم افرادی که دچار آسیب قرنیه شده‌اند پیوند بزنند.

 شاید برای شما هم بسیار پیش‌آمده باشد که عکس‌های موجود در مموری کارت گوشی تلفن همراه یا دیگر ابزارهای الکترونیکی خود را اشتباهاً پاک کرده باشید و یا به علت نقص فنی و ایرادهای نرم افزاری تصاویر موجود بر روی کارت حافظه شما پاک شده باشد. بسیاری افراد در این مواقع کار را تمام شده می‌دانند. اما باید بدانید که راه‌های زیادی برای بازگردانی تصاویر و فایل‌های از دست رفته شما وجود دارد که در ادامه به یکی از آن‌ها خواهیم پرداخت.
 
قدم اول: در اولین مرحله به محض اینکه متوجه شدید تصاویر مورد نظر شما پاک شده است، هیچ اقدامی انجام ندهید یعنی دیگر هیچ فایلی را بر روی کارت حافظه خود کپی نکنید و بلافاصله کارت حافظه را از گوشی، دوربین یا تبلت خود خارج کنید.
 
قدم دوم: در مرحله بعد به یک نرم افزار بازیابی اطلاعات احتیاج دارید که می‌توانید در این مورد از نرم افزار Recuva  برای ویندوز که رایگان نیز است استفاده کنید.
 
قدم سوم: نرم افزار مورد نظر را دانلود کرده و بر روی سیستم خود نصب کنید.

قدم چهارم: در هنگام اجرا برنامه از شما می‌خواهد که نوع فایل مورد نظرتان را برای بازیابی انتخابی کنید و در این قسمت می‌توانید نوع فایل هایی که از دست رفته را اعم از عکس، فیلم، موسیقی، اسناد متنی و… را انتخاب کنید.
 
در ادامه، برنامه از شما می‌خواهد که مسیر فایل های از دست رفته خود را تعیین کنید. در این هنگام کارت حافظه خود را  به کامپیوتر متصل کرده و از داخل برنامه درایو مربوط به کارت و محل فایل‌های از دست رفته را تعیین کنید. پوشه تصاویر در گوشی‌های همراه و دوربین‌های دیجیتال معمولاً با نام DCIM مشخص می‌شوند. در صورتی که پوشه مورد نظر نیز از بین رفته باشد می توانید کل کارت حافظه را برای جستجو انتخاب کنید.
 

قدم پنجم: در صفحه آخر بر روی Scan کلیک کنید تا برنامه جستجوی فایل‌های از دست رفته را برای شما آغاز کند. در صورتی که عکس‌های از دست رفته شما بازیابی شود نام آن‌ها در صفحه جستجو مشخص می‌شود. سلامت فایل‌های پیدا شده نیز با رنگ‌های سبز، زرد و قرمز توسط نرم افزار مشخص می‌شود. در قسمت Advance نیز می توانید نوع فایل‌هایی که قصد پیدا کردنشان را دارید با استفاده از پسوندهای موجود فیلتر کنید.
 

قدم ششم: در مرحله آخر تمام فایل‌هایی را که می خواهید بازیابی کنید انتخاب کرده و گزینه Recover را کلیک کنید. در این قسمت برنامه از شما یک آدرس جدید می‌خواهد که بتواند فایل‌های بازیابی شده را در آن قرار دهد. بهتر است در این مرحله، محل مورد نظر برای بازیابی فایل‌ها را مجدداً کارت حافظه انتخاب نکرده و یک محل در کامپیوتر خود را برای این کار تعیین کنید.

 • دانلود نرم افزار Recuva 

 

 حجم: 5 مگابایت 
 سیستم عامل:ویندوز 

نوع فایل: zip 

 

 

معمار و مجری این مجتمع مسکونی ارگانیک (طبیعی) که در شمال شهر تهران و منطقه نیاوران قرار دارد، محمدرضا نیک‌بخت است.

ساختمان مسکونی نیاوران، اثر محمدرضا نیکبخت که جزو منتخبین سایت جامعه جهانی معماران در سال ۲۰۱۲ نیز شناخته شد، از جمله آثار معماری معاصر ایران است که می تواند برانگیزاننده واکنش‌های مختلفی باشد. اثری که تا حد زیادی، زیر سایه برخی ابعاد ژورنالیستی قرار گرفته و این امر گاهی مانع از به چشم آمدن ویژگی‌های عمیق‌تر و معمارانه آن شده است.

معرفی گسترده این بنا در فضای مجازی به‌عنوان بنایی که «بدون قطع حتی یک درخت!» ساخته شده است، بخشی از همین نگاه به این اثر است که البته بی‌راه نیست، اما بسنده کردن به آن ما را از وجوه دیگر این اثر محروم خواهد کرد. این نوشتار، هرگز قصد ارائه نقدی همه جانبه پیرامون این اثر ندارد، بلکه قصد آن اشاره به برخی وجوه قابل تامل اثر است که کمتر مورد توجه قرار گرفته است.

باید پذیرفت که در نگاه اول، چیزی که درباره مجتمع مسکونی نیاوران خودنمایی می‌کند، حضور درختان با سابقه‌ای است که مشخصا حفظ آن‌ها پرهزینه‌تر و دشوارتر از حذف آن‌ها بوده است و این اولین نکته‌ای است که تحسین ما را بر می‌انگیزد.

اما این تمام ماجرا نیست؛ اگر این ساختمان صرفا در پیچ و تاب خوردن حول درختان میانی‌اش متوقف مانده بود، می‌شد با آن به‌عنوان یک اثر مفهومی برخورد کرد که مبین نوع نگاه خاص معمار به موضوع سایت و طبیعت یا احتمالا معماری است و دایره نقد و گفت‌وگو درباره آن را از پیرامون همین نگاه فراتر نبرد.

اما این بنا چیزی بیش از اشاره به یک ایده است؛ که در متر به متر وجوه دیدنیش، سرشار از جزئیات و موتیف‌هایی است که می‌توان مدتی دراز را به تماشایش نشست. جزئیاتی که در نقطه به نقطه بنا حاضرند و تنها اگر عزم عکاسی از بنا را داشته باشیم متوجه کثرت غافلگیرکننده آن‌ها می‌شویم.

به عبارتی وقتی به مجموعه مسکونی نیاوران نگاه می‌کنیم، صرفا در حال تماشای ایده یک معمار درباره برخورد با طبیعت نیستیم، بلکه در حال تماشای اثری هستیم که وجوه عینی آن چیزی کم از وجوه ذهنی‌اش ندارند و چه بسا غنی‌تر از آن هستند. ساختمان نیاوران صرفا خود را به مفاهیم انضمامی نمی‌آویزد و اصالتش، بیش از آنکه به ایده‌های ذهنی متکی باشد، به گوشه گوشه جسمش متکی است. جایی که سنگ و گچ و آهن در هم می‌آمیزند و صحنه‌های جالب توجهی خلق می‌کنند.

به نظر می‌رسد بنا، زبان و بیان خودش را دارد، هر کجا که آجری به سنگی یا چوبی به گچی می‌رسد، حرفی از جنس آهن در میان است. آهنی که البته شخصیتی تازه به خود گرفته است. نگارنده به خاطر دارد که زنده یاد میرمیران با اشاره به قابلیت‌های شیشه، یادآور می‌شد که مصالح جدید در ذات خود مشکلی ندارند و استفاده سخیف ما از آنهاست که ما را به دشمنی با آنها برانگیخته است. شاید در این اثر، شواهدی مقبول برای حقانیت این گفته بیابیم.

در این بنا، آهن و نبشی و ناودانی نه تنها سخیف به شمار نمی‌روند که از ساخت صنعتی خود جدا شده و حیثیت زیبایی‌شناسانه‌ای یافته‌اند و نقش مهمی در تظاهر فرمی بنا ایفا کرده‌اند. همین مسئله درباره بلوک‌های شیشه‌ای، چوب‌های صنعتی شده و انواع تکنولوژی‌های نوین ساخت، مثل برش «لیزر» و «سی ان سی» صادق است.

البته ظهور مصالح در این ساخت زیباشناختی، لزوما به فاصله گرفتن آنها از کارکرد استاتیکی‌شان منجر نمی‌شود؛ برای مثال، ناودانی‌ها در عین حال که با رنگ مشکی به تعادل و سرزندگی بصری بنا کمک می‌کنند و در عین حال که تمایز دو ماده متفاوت را به لحاظ بصری و مفهومی معنی‌دار می‌کنند، در محل و به گونه‌ای استفاده شده‌اند که حمل‌کننده بار مصالح بالای خود هستند و به عبارتی می‌توان گفت، مصالح در جایی میان زیبایی و ایستایی عمل می‌کنند. البته نیکبخت در این بنا علاوه بر زیبایی و ایستایی مصالح را در معرض کنش با عامل دیگری نیز قرار داده است.

به این ترتیب، ماهیت فضا و عناصر حاضر در آن مصالح پوستی یک دست و خنثی برای پوشاندن بنا نیستند و برعکس، نسبت به تغییرات در فضای مجاورشان حساس هستند و عکس‌العمل نشان می‌دهند. نمای ساختمان از بیرون سنگ‌هایی با قطع آجری است، اما در باغچه‌ی میانی لحن بنا عوض می‌شود و با زبان سنگ‌هایی نامنظم‌تر سخن می‌گوید.

با این حال، این تغییر لحن بیان به بیرون محدود نمی‌شود و داخل هم برای بنا معنی‌دار است، به طوری که استفاده از سنگ‌های بادبر در قسمت نزدیک به زمین احساس طبیعی بودن فضا را در آن قسمت افزایش می‌دهد؛ معمار به خوبی به این امر توجه نشان می‌دهد که ارتفاع پایین فضایی است که انسان می‌تواند در میان آن بایستد و بودن در جایی را تجربه کند که سمتی از آن درخت و سمتی دیگر بنا هست و همین مسئله کیفیتی به آن می‌دهد که موجب تمایز آن با قسمت‌های مرتفع‌تر می‌شود.

نقطه قوت پروژه اما، زمانی پررنگ‌تر می‌شود که به جانمایی فضاها در اطراف فضای درختان توجه کنیم؛ در این جانمایی، فضاهای مشاع و سیرکولاسیون در طبقه همکف و همچنین فضاهای اصلی سکونت در طبقات بالا، در لبه فضای تهی قرار گرفته‌اند که این امر، هم موجب افزایش کیفیت این فضاها شده و هم فضای درختان را زنده‌تر، امن‌تر و معنی‌دارتر کرده است.

از سویی، قرار گرفتن فضاهای سیرکولاسیونِ همکف در لبه فضای درختان، امکان دیگری را برای معمار فراهم آورده است؛ ارتقا کیفیت فضای میانی با ایجاد تخلخل در جداره‌ها. در اینجا اشاره به سخن دیگری از سیدهادی میرمیران خالی از لطف نیست. او معتقد بود مهم‌ترین خصلت معماری ایرانی «شفافیت» است. خصلتی که از نظر میرمیران از دوره هخامنشی تا قاجار در معماری ایران حاضر بوده است، زیرا عظیم‌ترین آثار معماری ما هم به زعم او مثل «سنگ پا» متخلخل هستند.

البته نباید فراموش کرد که دیالکتیکی از توده‌ها و فضاها چنین کیفیتی را برای معماری ایران رقم زده است؛ ستون‌های تنومند کناره رواق یا پنجره‌های تهی میان دیوارهای ضخیم مثال‌هایی از این شفافیت هستند، یعنی به زعم خود میرمیران، معماری در بستری تاریخی در مسیر «کاستن از ماده و افزودن به فضا» حرکت می‌کرده است. در مجموعه مسکونی نیاوران، بنای قابل تاملی از منظر «شفافیت» قابل ملاحظه است. انگار فضای تهی میانی به جداره‌های اطراف خود ضربه زده و آنها را در قسمت‌هایی به عقب هل داده است (همان رفتار تاریخی که حیاط مرکزی در قبال جداره‌هایش در پیش گرفته و ایوان‌ها و رواق‌ها را شکل می‌دهد). در اینجا گویی فضای باز میانی در توده‌های اطراف خود نشت کرده است و البته در جواب آن توده‌ها نیز، در قالب پله‌هایی به سمت فضای میانی حرکت کرده و آن را برش داده‌اند تا در خلال این رفت و برگشت‌ها، نمایشی تمام عیار از درهم تنیدگی فضاها و توده‌ها به اجرا دربیاید. گویی چروکیدگی‌های گچی ایجاد شده در زیر پله‌ها روایت‌گر همین نشت تدریجی عناصر در یکدیگر است.

طبقه همکف به لابی ورودی اختصاص داده شده است، ساختمان اداری مدیران، مراسم و سالن اجتماعات است. زیر زمین اول عمدتا برای پارکینگ و اتاق‌های فروشگاه است، در حالی که زیر زمین دوم، علاوه بر پارکینگ شامل اتاق حرارت مرکزی، استخر شنا، جکوزی و سالن ورزش است.

با همه‌ی این‌ها لازم به ذکر است با توجه به معماری امروز ایران چنین بناهایی که می‌رقصند تا دلی از درختی شکسته نشود، بسیار قابل احترام و ارزشمند‌ند. امید است نه تنها درختی بی‌دلیل قطع نشود، بلکه برای ساختن بناهای ارزشمند دیگری در کشور عزیزمان نیز با تمامی عناصر طبیعت از جمله درختان مهربان باشیم .