تبادل لینک هوشمند این طرح می‌تواند برای شهرهای کوچک و مراکز صنعتی، بسیار راهگشا باشد. شرکت چینی CRRC واقع در منطقه‌ی ژانژو، محصول جدید خود را آرت (Art) نام‌گذاری کرده و مورد توجه رسانه‌های جهان قرار گرفته است. این مدل، ترکیبی از چند ایده‌ی خلاقانه محسوب می‌شود که شامل حمل و نقل گروه زیادی از مردم با قطار، حرکت در مسیر بدون ریل، استفاده ازفناوری خودران و بهره‌مندی از پیشرانه‌های الکتریکی می‌شود.
واژه‌ی آرت مخفف عبارت Autonomous Rail Rapid Transit به معنی حمل و نقل سریع ریلی با فناوری خودران است. نمونه‌ی اولیه از این طرح، ۹ متر طول دارد و می‌تواند به نهایت سرعت ۷۰ کیلومتر بر ساعت برسد. باتری‌های به‌کار گرفته‌شده در نمونه‌ی فعلی آرت، انرژی لازم برای حرکت تا مسافت ۴۰ کیلومتر فراهم می‌کنند. هرچند این میزان از قدرت باتری، چندان زیاد به نظر نمی‌رسد؛ در عوض برای حمل مسافر تا ۳۰۰ نفر کافی خواهد بود. شرکت CRRC ادعا می‌کند که با اضافه کردن طول این قطار، می‌توان تا ۵۰۰ مسافر را جابه‌جا کرد.
سیستم خودران در طرح آرت، با استفاده از خطوط سفید روی سطح خیابان، کار می‌کند و نیازی به هماهنگ شدن با نقشه‌های پیچیده‌ی شهری و ماهواره‌ای ندارد. با توجه به اینکه در تصاویر منتشرشده، صندلی مخصوص راننده به‌وضوح دیده می‌شود، می‌توان نتیجه گرفت که قطار شهری آرت، فعلا برای استفاده‌ی معمولی و بدون سیستم خودران، آمادگی دارد و هرچند حرکت روی خطوط تعیین‌شده به‌صورت خودکار انجام شود، حضور راننده برای کنترل قطار و ترمزگیری، اجتناب‌ناپذیر باشد.
مدل آرت تا کمتر از یک سال دیگر در مسیری ۶.۵ کیلومتری واقع در جنوب شهر ژانژو، عملیاتی خواهد شد و مورد استفاده‌ی مردم قرار خواهد گرفت.
شرکت "آکسیوم" قصد دارد قطعات اولین ایستگاه فضایی خصوصی را تا سال ۲۰۲۰ به فضا فرستاده و از آن برای کاربردهای مختلف از جمله ساخت تجهیزات در فضا استفاده کند.
به نقل از اسپیس، شرکت "آکسیوم"(Axiom) در نظر دارد از اولین ایستگاه فضایی خصوصی برای انجام آزمایش‌های مختلف، پذیرایی از فضانوردان و همچنین انجام سفرهای توریستی به فضا استفاده کند.
"امیر بلچمن"(Amir Blachman) معاون اول شرکت آکسیوم گفت: ما در نظر داریم که تا سال ۲۰۲۷ تمام قطعات را در فضا به هم متصل کرده و استفاده کامل از این ایستگاه فضایی را آغاز کنیم.
تنها ۱۶ ماه از تاسیس رسمی آکسیوم می‌گذرد اما تیم پایه‌گذار آن از مشاوران و دست‌اندرکاران "سازمان فضایی آمریکا"(ناسا) هستند و به همین دلیل روند پیشبرد برنامه‌های آنها بسیار سریع است.
قرار است ایستگاه فضایی آکسیوم در ماموریت‌های مختلف به ایستگاه فضایی بین‌المللی کمک کند و در آینده به عنوان جانشین آن به فعالیت بپردازد.
براساس برآوردهای انجام شده هزینه ارسال و راه‌اندازی این ایستگاه بین ۱.۵ تا ۱.۸ میلیارد دلار تخمین زده شده است و تا سال ۲۰۲۴ با اتصال دو بخش اصلی آن امکان میزبانی از هفت سرنشین در آن فراهم خواهد شد.
اجزای این ایستگاه به ایستگاه فضایی ارسال و در آنجا اتصال آنها به هم انجام خواهد شد و تا پایان زمان فعالیت ایستگاه به آن متصل خواهد بود.
پس از پایان ماموریت ایستگاه فضایی بین‌المللی در سال ۲۰۲۴، ایستگاه آکسیوم از آن جدا شده و آزادانه در مدار پایینی زمین به پرواز درخواهد آمد. البته ناسا در حال رایزنی برای تمدید ماموریت ایستگاه فضایی بین‌المللی تا سال ۲۰۲۸ است.
مقامات شرکت آکسیوم اعلام کرده‌اند که قصد دارند از این ایستگاه فضایی برای لوازم و تجهیزات مورد نیاز در فضا استفاده کنند و مهمترین فناوری مورد استفاده آنها در این زمینه چاپ سه‌بعدی خواهد بود.
در این راستا این شرکت با شرکت "ساخت فضا"(Made In Space) برای انعقاد قرارداد همکاری در این زمینه وارد مذاکره شده است.
شرکت "ساخت فضا" چندی پیش از یک چاپگرسه‌بعدی موسوم به "معمار فضانورد" رونمایی کرد که می‌تواند ضمن قرارگیری در مدار زمین به تولید و اتصال قطعات مورد نیاز در فضا بپردازد.
تولید ماهواره و قطعات تعمیری برای استفاده در فضا از مهمترین اهداف آکسیوم محسوب می‌شود.
شرکت اپل با معرفی یک اسپیکر هوشمند اسپیکرهای هوشمند شرکت‌های آمازون و گوگل را به چالش کشید.
به نقل از دیلی‌میل، شرکت اپل در کنفرانس جهانی توسعه‌دهندگان (WWDC) از یک اسپیکر هوشمند خانگی جدید به نام "هوم پاد" رونمایی کرد.
"هوم پاد" از دستیار هوشمند صوتی اپل (Siri) برای پخش موسیقی استفاده می‌کند و با استفاده از هوش مصنوعی می‌تواند به سوالات کاربران نیز پاسخ دهد.
این اسپیکر هوشمند با قیمت 349 دلار بازار سودآور اسپیکرهای شرکت آمازون و گوگل را به چالش خواهد کشید.
از قابلیت‌های پرشمار "هوم پاد" می‌توان به استفاده از "Apple music" و "Siri" برای انجام هر کاری از پخش موسیقی گرفته تا بازگویی اخبار مختلف، خواندن پیام‌ها، اعلام وضعیت آب و هوا و اعلام ترافیک راه‌ها اشاره کرد.
شرکت اپل در این کنفرانس همراه با "هوم پاد" از نسخه جدید سیستم‌عامل گوشی‌هایش "iOS 11" و "iPad" جدیدش نیز رونمایی کرد.
در حال حاضر شرکت آمازون اسپیکر هوشمند "اکو"(echo) و گوگل اسپیکر هوشمند "گوگل هوم"(google home) را تولید می‌کنند.
تیم کوک مدیرعامل اپل از "هوم پاد" به عنوان یک "بازاختراع و نوآوری" جدید در فناوری اسپیکرها یاد کرد.
وی گفت: ما معتقدیم این اسپیکر، موسیقی خانگی را وارد مرحله جدیدی خواهد کرد. "هوم پاد" 349 دلاری از سرویس اشتراک‌گذاری موسیقی اپل(Apple music) تغذیه می‌کند و توسط قدرت هوش مصنوعی "Siri" می‌تواند اصوات قدرتمندی تولید کند.
فیل شیلر معاون شرکت اپل می‌گوید: گروه توسعه‌دهنده "Siri" در شرکت اپل از "Siri" یک "موسیقی‌شناس" ساخته‌اند که می‌تواند ذائقه موسیقیایی صاحبش را فرابگیرد و بر طبق آن آهنگ‌هایی از فضای ابری اینترنت دانلود کند.
وی افزود: این اسپیکر دارای بزرگترین مغزی است که تاکنون در اسپیکرها دیده شده است و از همان چیپی بهره می‌برد که در آیفون نیز استفاده شده است. به دنبال آن هستیم تا "هوم پاد" همین امسال وارد بازار شود.
این اسپیکر قامتی 7 اینچی دارد و در دو رنگ سیاه و سفید به بازار خواهد آمد.
"هوم پاد" با گفتن عبارت "Hey Siri" فعال می‌شود و توسط شش اسپیکر داخلی قادر به تشخیص ابعاد اتاق و فاصله با افراد برای تنظیم صدا است.
نحوه اتصال آن نیز به صورت بی‌سیم است و با انواع دستگاه‌های اپل به طور بی‌سیم متصل می‌شود و می‌توان به منظور تولید صدای استریو همزمان از دو "هوم پاد" نیز استفاده کرد.
تلسکوپ فضایی هابل تصاویر نفس‌گیری از تعدادی از درخشان‌ترین کهکشان‌های مادون‌قرمز کیهان ارائه داده است.
به نقل از دیلی‌میل، بنا بر اعلام ناسا، این اجرام در بحبوحه تولد سریع ستاره‌ها هستند و این موضوع موجب شده آنها درخشندگی معادل 100 تریلیون برابر خورشید داشته باشند.
هابل با استفاده از گرانش کهکشان‌های عظیم دیگر که به عنوان عدسی‌های بزرگنمایی‌کننده طبیعی عمل می‌کنند، این شش کهکشان از ریخت‌افتاده را رصد کرد.
همگرایی گرانشی هنگامی روی می‌دهد که نور یک چشمهٔ درخشان بسیار دور در مسیرش تا رصدگر، از کنار جسم پرجرم دیگری مانند یک خوشهٔ کهکشانی بگذرد و مسیرش خمیده شود. جسم میانی عدسی گرانشی نامیده می‌شود.
کهکشان‌های عظیم و فوق درخشان رصدشده بسیار نادرند و عدسی بزرگنمایی‌کننده آنها را به گونه‌ای بزرگنمایی می‌کند که می‌توان جزئیات دقیق‌شان را مشاهده کرد.
تصور می‌شود هر یک از این کهکشان‌ها سالانه بیش از 10 هزار ستاره جدید تولید می‌کنند و این فرآیند آنها را به درخشندگی معادل 10 تریلیون تا 100 تریلیون برابر خورشید می‌رساند.
در حالی که عدسی‌های بزرگنمایی کننده در کیهان به رصد این کهکشان‌ها کمک کردند، همزمان موجب از ریخت افتادن ظاهر آنها نیز شده‌اند.
در نتیجه کهکشان‌های درخشان دارای الگوهای عجیبی از جمله داشتن حلقه و کمان هستند و برخوردهای بین کهکشان‌های عظیم هم احتمالا در از شکل افتادن آنها نقش داشته‌اند.
در حالی که این کهکشان‌های باستانی با سرعت 5 هزار تا 10 هزار برابر کهکشان راه شیری ستاره خلق می‌کنند، از همان میزان گاز موجود در کهکشان راه شیری بهره می‌برند. بنابراین دانشمندان به دنبال درک عامل افزایش این سرعت غیرمعمول تولید ستاره هستند.
آنها بر این باورند این کهکشان‌ها احتمالا با کهکشان‌های مادون قرمز فوق درخشان ارتباط دارند. منجمان همچنین تصور می‌کنند شکل‌گیری ستاره‌ای شاید نتیجه جریان یک گاز ورودی به این کهکشان‌هاست.
برای درک جزئیات بیشتر تیم علمی به دنبال استفاده از تلسکوپ هابل به همراه رصدخانه "گمینی" در هاوایی هستند و در آینده با در اختیار داشتن تلسکوپی مانند جیمز وب، امیدوارند بتوانند سرعت ستاره‌ها را برای محاسبه این اجرام کهکشانی اندازه بگیرند.
محققان در "موسسه تحقیقاتی اسکریپس"(Scripps Research Institute) موفق به توسعه یک واکسن شدند که پس از مصرف هروئین اجازه نشئگی را به افراد معتاد نمی‌دهد.
به نقل از گیزمگ، این واکسن در سیستم ایمنی بدن و بخشی از ساختار منحصر به فرد مولکول هروئین جای می‌گیرد. سیستم ایمنی بدن در پاسخ به آن شروع به تولید آنتی بادی خنثی کننده مولکول‌های هروئین کرده و از رسیدن آنها به مغز جلوگیری می‌کند.
این واکسن به تازگی در پستانداران غیرانسانی آزمایش شده و موثر واقع شده است.
محققان در حدود 8 سال برای ساخت این واکسن تلاش کردند و در حال حاضر نتایج آزمایش این واکسن بر روی موش‌های آزمایشگاهی موفقیت آمیز بوده است.
این اولین واکسنی است که تاکنون برای مبارزه با مواد مخدر ساخته شده است.
محققان این پژوهش اخیرا واکسن جدید خود را بر روی 4 میمون رزوس نیز آزمایش کرده و مشاهده کردند که این واکسن با موفقیت توانست از ایجاد حس سرخوشی و نشئگی که تبعات مصرف مواد مخدر است جلوگیری کند.
این واکسن در حال حاضر فقط برای مقابله با هروئین ساخته شده و تاثیری بر روی مواد مخدر دیگر ندارد.
موسسه تحقیقاتی اسکریپس در حال حاضر به دنبال صدور مجوز برای این فناوری و یافتن یک شریک تجاری، برای انجام آزمایشات بالینی بر روی انسان‌ها است.
این پژوهش در Journal of the American Chemical Society منتشر شده است.
یک استارتاپ آمریکایی دستگاهی را به بازار عرضه کرده که می‌تواند برای بیماران مبتلا به آپنه خواب بیار مثمرثمر باشد.
به نقل از گیزمگ، بسیاری از افرادی که به آپنه خواب مبتلا هستند به مراکز درمانی می‌روند و چند شب را در حالی که چندین سیم و الکترود به مغز آنها متصل شده، در این مراکز سپری می‌کنند تا تحت درمان قرار بگیرند.
حال یک استارتاپ آمریکایی موسوم به "سومناروس"(Somnarus ) دستگاهی طراحی کرده است که می‌تواند این کار را در منزل برای بیماران انجام دهد.
با وجود اینکه در ابتدا ممکن است استفاده از آن برای بیمار کمی مشکل باشد اما تحقیقات انجام شده نشان می‌دهد نتایج استفاده از این دستگاه با مراجعه به مراکز درمانی یکسان است.
سازنده این ابزار درمانی در توصیف آن اعلام کرده است که "سومناروس" کمتر از 28 گرم وزن دارد و از دو قسمت متصل به هم تشکیل شده است که به سوراخ‌های بینی و پیشانی متصل می‌شوند.
این وسیله با استفاده از حسگرهای خود فشار بینی، اشباع اکسیژن در خون ضربان قلب، وضعیت تلاش برای تنفس و تغییر وضعیت بدن را ثبت می‌کند.
در زمان تست این ابزار بیش از 170 بیمار به صورت همزمان مورد درمان کلینیکی و شخصی قرار گرفتند و پس از مقایسه مشخص شد بیش از 87 درصد نتایج یکسان بوده است.
در حال حاضر هیچ اخباری در رابطه با عرضه این محصول به بازار منتشر نشده است.
آپنه خواب عبارتست از وقفه تنفس بیش از ۱۰ ثانیه ضمن خواب. سه نوع آپنه تقسیم‌بندی شده است. آپنه می‌تواند انسدادی باشد یعنی در اثر انسداد در راه‌های هوایی فوقانی بوجود آید، می‌تواند مرکزی بوده یعنی به علت مشکلات مغزی ایجاد شود و همچنین می‌تواند مختلط باشد.
شیوع‌آپنه در کل جمعیت حدود پنج درصد است. علت اصلی آپنه انسدادی این است که بافت‌های اطراف گلو درضمن خواب شل شده و روی هم می‌افتند و باعث انسداد می‌شوند. در افرادی که این مشکل را دارند این انسداد در فشار متفاوتی نسبت به افراد نرمال اتفاق می‌افتد. یعنی سریع‌تر دچار انسداد می‌گردند. آپنه انسدادی بیشتر در افراد چاق و میانسال دیده می‌شود ولی در هر سنی می‌توان این مشکل را دید. همچنین در بچه‌هایی که لوزه بزرگ دارند نیز آپنه انسدادی زیاد دیده می‌شود. آپنه مرکزی بیشتر در افراد مسن و در بیماران قلبی و همچنین بیماران ناشی از سکته مغزی دیده می‌شود.
علائم این اختلال شامل خرناس کشیدن غیرطبیعی یا پر سرو صدا، خواب آلودگی در طول روز، تحریک‌پذیری و افسردگی است.
محققان دانشگاه مازندران نانوحسگری آزمایشگاهی را طراحی و ساخته‌اند که قادر است سلول‌های سرطانی روده بزرگ را با دقت و سرعت بالایی شناسایی کند. تشخیص زودهنگام سرطان روده بزرگ موجب سهولت درمان آن می‌شود.
سرطان روده بزرگ، یکی از شایع‌ترین انواع سرطان در جهان است که هیچ درمان مؤثری ندارد. این سرطان سومین سرطان و یکی از علل اصلی مرگ‌ومیر با بیش از یک میلیون نفر در سراسر جهان است. روش‌های مختلفی برای تشخیص این نوع سرطان توسعه یافته‌اند. هیچ نشانگر خاصی برای تشخیص سلول‌های سرطانی و درمان اختصاصی آنها وجود ندارد. بنابراین ابداع یک روش بسیار حساس، سریع و انتخابی برای آشکارسازی و تعیین میزان سلول‌های سرطانی برای تشخیص بالینی و بهترین راه درمانی ممکن، بسیار حائز اهمیت است.
دکتر جهانبخش رئوف، عضو هیأت علمی دانشگاه مازندران و از محققان طرح، هدف نهایی از انجام این طرح را تهیه یک آپتاحسگر حساس و دقیق مبتنی بر فناوری نانو به‌منظور شناسایی زودهنگام سلول‌های سرطانی روده بزرگ عنوان کرد.
وی افزود: استفاده از این نانوحسگر علاوه بر افزایش دقت در تشخیص سرطان روده بزرگ، هزینه آن را نیز کاهش می‌دهد.
رئوف تصریح کرد: این نانوحسگر از یک بستر مزوحفره سیلیسی بهره می‌برد. وجود کانال‌های موازی، توزیع یکنواخت ساختار منافذ و سطح مؤثر بالای این ماده، آن را به‌عنوان یک بستر مناسب در طراحی و ساخت نانوحسگرها در آورده است. به‌علاوه، استفاده از نانوذرات طلا بر روی بستر مزوحفره و ساختار ساندویچی نانوحسگر منجر به افزایش انتقال الکترون و افزایش حساسیت این حسگر الکتروشیمیایی می‌شود.
وی خاطرنشان کرد: در سنتز این نانوحسگر، ابتدا توالی آپتامر مربوطه برای شناسایی و اندازه‌گیری سلول سرطانی روده بزرگ انتخاب شده است. پس از آن سیلیکای مزوحفره به‌منظور تثبیت توالی‌های عامل دار شده ساخته شده است. در مرحله بعد، کشت سلولی انجام شده و سپس به بررسی ریخت شناسی سطح الکترود پرداخته شده است. پس‌از آن، رفتار الکتروشیمیایی سطح الکترود مورد بررسی قرار گرفته و در نهایت این رفتار در حضور و غیاب سلول‌های سرطانی رصد شده است.
ائمه باقری، از دیگران محققان طرح در این باره اظهار کرد: این نانوحسگر دارای دو گستره خطی بین 10 تا 105 و 105 تا 106*6 سلول بر میلی‌لیتر را از خود نشان داد. همچنین، حد تشخیص این نانوحسگر دو سلول بر میلی‌لیتر تعیین شد.
نتایج این تحقیقات که حاصل تلاش‌های ائمه باقری حشکوائیدانشجوی مقطع دکترای دانشگاه مازندران، دکتر جهانبخش رئوف و دکتر رضا اوجانی از اعضای هیأت علمی دانشگاه مازندران و سعید کاووسیان محقق مرکز تحقیقات انستیتو پاستور شمال است، در مجله Biosensors and Bioelectronics با ضریب تأثیر 7/467 منتشر شده است.
دانشمندان با همراهی هومن محسنی، استاد دانشگاه نورث‌وسترن، سیستم محاسباتی جدیدی طراحی کرده‌اند که فقط از کربن تشکیل شده و روزی جایگزین فرستنده‌های سیلیکونی خواهد شد که ابزارهای الکترونیکی کنونی را نیرودهی می‌کنند.
به نقل از ساینس دیلی، تیم علمی به رهبری "مدرسه علوم مهندسی و رایانه اریک جانسون" در دانشگاه تگزاس واقع در دالاس این سیستم مهم را طراحی کرده است.
دکتر جوزف.اس فریدمن، رهبر ارشد این مطالعه معتقد است سامانه محاسباتی جدید که فعلا در حد پروپوزال است، می‌تواند کوچک‌تر از فرستنده‌های سیلیکونی باشد و عملکردش نیز از آنها بیشتر خواهد بود.
ابزارهای الکترونیکی حال حاضر توسط فرستنده‌ها نیرودهی می‌شوند؛ این فرستنده‌ها سازه‌های سیلیکونی ریزی هستند که به الکترون‌های با بار منفی متکی‌اند که از داخل سیلیکون عبور کرده و جریان الکتریکی ایجاد می‌کنند. فرستنده‌ها مانند سوئیچ عمل می‌کنند و خاموش و روشن می‌شوند.
علاوه بر حمل بار، الکترون‌ها ویژگی دیگری موسوم به "اسپین" دارند که به خصوصیات مغناطیسی آنها مربوط می‌شود.
طی سال‌های اخیر، مهندسان در حال بررسی روش‌هایی برای استفاده از خاصیت‌های اسپین الکترون‌ها جهت ساخت فرستنده‌ها و ابزار جدیدی به نام "اسپینترونیک" بوده‌اند.
سوئیچ اسپینترونیک تمام کربنی هومن محسنی و همکارانش به عنوان یک گیت منطقی عمل خواهد کرد که به ویژگی‌های الکترومغناطیسی اساسی متکی است.
زمانی که جریان الکتریکی از داخل یک سیم عبور می‌کند، میدان مغناطیسی خلق می‌کند؛ علاوه بر این، یک میدان مغناطیسی در نزدیک یک روبان دوبعدی کربن موسوم به نانوروبان گرافن، بر جریانی که از داخل روبان عبور می‌کند، اثر می‌گذارد. در رایانه‌های معمولی سیلیکون محور، فرستنده‌ها نمی‌توانند از این پدیده استفاده کنند چون توسط سیم به یکدیگر متصل می‌شوند و خروجی یک فرستنده از طریق یک سیم به ورودی فرستنده دیگر تبدیل می‌شود و این روند ادامه دارد.
در طرح سیستم مدار اسپینترونیک جدید دانشمندان، الکترون‌ها از داخل نانوتیوب‌های کربنی(سیم‌های ریز متشکل از کربن) عبور می‌کنند و میدان مغناطیسی خلق می‌کنند که بر جریان موجود در نانوروبان‌های گرافنی مجاور اثر می‌گذارد و گیت‌های منطقی خلق می‌کند که از لحاظ فیزیکی به یکدیگر متصل نیستند.
چون ارتباط بین هر یک از این نانوروبان‌های گرافنی به وسیله موج الکترومغناطیسی و نه جریان فیزیکی الکترون‌ها رخ می‌دهد، انتظار می‌رود که این ارتباط سریع‌تر اتفاق بیفتد. علاوه بر این، این فرستنده تمام کربنی می‌توانند کوچک‌تر از فرستنده‌های سیلیکون‌محور باشند.
جزئیات این دستاورد علمی در Nature Communications منتشر شد.
بنیاد برندز (BrandZ) هرساله باارزش‌ترین شرکت‌های تجاری دنیا را مورد بررسی قرار می‌دهد تا فهرستی از بهترین‌ها تهیه و منتشر کند. میزان سودآوری برندها، مهمترین عامل در فهرست این نهاد محسوب می‌شود و عاملی تعیین‌کننده است؛ ضمن اینکه بیش از ۲ میلیون کاربر از سراسر جهان در مصاحبه‌ی مستقیم و رأی‌گیری شرکت داشته‌اند. نتیجه‌ی نهایی که در قالب جدولی متشکل از ۱۰۰ شرکت برتر دنیا ارائه می‌شود، می‌تواند بر ارزش سهام و محبوبیت این برندها تأثیرگذار باشد.
بزرگترین خودروساز ژاپن که به عقیده‌ی بسیاری از کارشناسان صنعت حمل و نقل، بیشترین حجم تولید خودرو در جهان را به خود اختصاص داده است؛ مثل سال گذشته در صدر فهرست با ارزش‌ترین برند این صنعت ایستاد. تویوتا در جدول نهایی، جایگاه سی‌ام بهترین نام تجاری جهان را در اختیار گرفت. بنیاد برندز، ارزش نام تجاری تویوتا در سال ۲۰۱۷ را ۲۸.۷ میلیارد دلار تخمین می‌زند.
در جایگاه‌های دوم و سوم خودروسازان برتر، تغییری نسبت به سال ۲۰۱۶ دیده نمی‌شود و به ترتیب، بی‌ام‌و و مرسدس بنزقرار دارند. با توجه به رشد فروش بی‌ام‌و در سال جاری و پیشی گرفتن آمار این شرکت از تقاضای خرید محصولات مرسدس بنز در آمریکا، باقی ماندن خودروساز باواریا در رتبهی دوم قابل پیش‌بینی بود. ارزش برند بی‌ام‌و در این گزارش، ۲۴.۶ میلیارد دلار و مرسدس بنز، ۲۳.۵ میلیارد دلار اعلام شده است.
در صدر فهرست خودروسازان برتر جهان، نکات جالبی وجود دارد. تویوتا و بی‌ام‌و بین سال‌های ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۳ فاصله‌ی کمی با یکدیگر داشتند؛ اما رشد ارزش تویوتا در سال‌های اخیر بیش از بی‌ام‌و بوده است و حالا اختلاف زیادی بین آنها دیده می‌شود. از سویی دیگر، فاصله‌ی بی‌ام‌و مرسدس نسبت به سال‌های قبل کمتر شده است و می‌توان امیدوار بود که در سال‌های آینده، شاهد رقابت بسیار نزدیک آنها در جدول برندز باشیم. دیگر نکته‌ی مهم، فاصله‌ی نسبتا کم تویوتا، بی‌ام‌و و مرسدس بنز با یکدیگر در فهرست ۱۰۰ شرکت تجاری دنیا است. این سه، به ترتیب در رتبه‌های ۳۰، ۳۵ و ۴۰ ارزشمندترین برندهای دنیا ایستاده‌اند.
در ادامه‌ی فهرست برندز، فورد و هوندا در جایگاه‌های چهارم و پنجم هستند. برند هوندا در سال ۲۰۰۹ موفق به کسب رتبهی چهارم شد؛ اما پس از آن، پیوسته پشت سر فورد بوده است. از سویی دیگر، اختلاف ارزش تجاری فورد و هوندا با غول‌های سه‌گانه‌ی صدر جدول، بسیار زیاد و قابل تأمل است. شرکت فورد با ۱۳.۱ میلیارد دلار، مثل سال گذشته در جایگاه هشتاد و سوم فهرست برندز قرار دارد و هوندا با ارزش‌گذاری ۱۲.۲ میلیارد دلار، رتبهی نود و یک را در اختیار گرفته که ۸ پله پایین‌تر از سال گذشته است.
پس از شرکت‌های یادشده، تنها خودروساز دنیا که در فهرست ۱۰۰ نام تجاری ارزشمند دنیا دیده می‌شود، نیسان ژاپن است. هرچند که حدود نیمی از سهام نیسان در اختیار رنو فرانسه قرار دارد؛ ارزش این برند حدود ۱۱.۳۳ میلیارد دلار برآورد می‌شود و با یک پله سقوط نسبت به سال گذشته، دقیقا در جایگاه صدم جدول برندز قرار می‌گیرد.
همان‌طور که اشاره شد، بر اساس گزارش بنیاد برندز؛ تنها ۶ خودروساز در لیست ۱۰۰ برند برتر دنیا دیده می‌شوند. این نهاد در فهرست ۱۰ خودروساز ارزشمند دنیا، رتبه‌های هفتم، هشتم، نهم و دهم را به ترتیب در اختیار آئودی، تسلا، لندروور وپورشه قرار داده است. تسلا در آمار سال ۲۰۱۶۶، رتبهی دهم را به خود اختصاص داده بود و در میان دیگر خودروسازان دنیا، بیشترین رشد را نشان می‌دهد. بر مبنای جدول برندز، ارزش تجاری آئودی، تسلا، لندروور و پورشه، به ترتیب ۹.۴، ۵.۹۹، ۵.۵ و ۵.۱ میلیارد دلار است.
در پایان این مطلب، نگاهی به صدرنشینان جدول ارزشمندترین برندهای تجاری دنیا، خالی از لطف نیست. مثل سال گذشته، گوگل برترین شرکت دنیا محسوب می‌شود و ۲۴۵.۵ میلیارد دلار ارزش‌گذاری شده است. اپل با ۲۳۴.۴۴ میلیارد دلار، اختلاف نسبتا کمی با گوگل دارد و رتبهی دوم این جدول را در اختیار گرفته است. جایگاه‌های سوم، چهارم و پنجم فهرست برندز به مایکروسافت، آمازون و فیسبوک اختصاص پیدا کرده است که به ترتیب؛ ۱۴۳.۲، ۱۳۹.۲ و ۱۲۹.۸ میلیارد دلار ارزش‌گذاری شده‌اند.
اگر شما می‌خواهید یک نانو فضاپیما را که قدرت خود را از فوتون‌ها می‌گیرد، با کسر قابل توجهی از سرعت نور به آن سوی کهکشان بفرستید؛ بهتر است ایده‌ی خوبی در مورد نحوه‌ی متوقف کردن آن پس از رسیدن به مقصد نهایی‌اش داشته باشید.
نگرانی‌هایی از این دست تنها در ذهن دسته‌ای از بلندپروازترین اخترشناسان روی زمین می‌تواند وجود داشته باشد. کسانی که در تلاش هستند تا به پروژه‌های جاه‌طلبانه‌ای هم چون استارشات که سال پیش معرفی شد، جامه‌ی عمل بپوشانند.
اگر تاکنون در مورد پروژهی استارشات نشنیده‌اید، بدانید که دانشمندان در قالب این پروژه قصد دارند یک فضاپیمای کوچک، در ابعاد تمبر نامه را از طریق شلیک لیزر به‌سوی نزدیک‌ترین منظومه‌ی خورشیدی به ما یعنی آلفا قنطورسبفرستند. این منظومه‌ی خورشیدی در فاصله‌ی نه‌چندان زیاد ۴.۳۷۷ سال نوری از منظومه‌ی شمسی ما قرار دارد.
با اینکه آلفا قنطورس نزدیک‌ترین منظومه‌ی خورشیدی به ما محسوب می‌شود؛ اما رنه هلر، فیزیک‌دان از بخش تحقیقات منظومه‌های خورشیدی موسسه‌ی مکس پلانک در آلمان معتقد است که آلفا قنطورس با وجود فاصله‌ی کمی که از منظومه‌ی ما دارد، لزوما بهترین مقصد برای سفر سریع‌تر سفیر کوچک زمین نیست.
هلر و همکارانش می‌گویند سفر به ستاره‌ی شباهنگ (Sirius)، درخشان‌ترین ستاره‌ی آسمان شب، سریع‌تر خواهد بود، با وجود اینکه فاصله‌ی آن از ما ۸.۶ سال نوری یعنی در حدود دو برابر فاصله‌ی آلفا قنطورس از منظومه‌ی شمسی است.
اما اگر سیروس از ما فاصله‌ی بیشتری دارد، پس چرا رسیدن به آنجا سریع‌تر خواهد بود؟ پاسخ این سؤال در نظریه‌های متعدد در مورد نحوه‌ی پیشرانش و توقف این سفینه‌های کوچک تئوریک نهفته است.
هدف دانشمندان پروژهی استارشات این است که سفینه‌ی کوچک را با ۲۰ درصد سرعت نور به‌سوی آلفا قنطورس پرتاب کنند که در این صورت رسیدن سفینه به مقصدش بیست سال به طول خواهد کشید.
اما مشکل اساسی چنین ایده‌ی شگفت‌انگیزی در این است که کاستن از سرعت و متوقف کردن وسیله‌ای با این سرعت پس از رسیدن به مقصدش غیرممکن خواهد بود.
به‌عبارت‌دیگر، آن‌طور که تاکنون برنامه‌ریزی شده است، اگر فضاپیما بتوانند از خطرات سفر پرمخاطره‌اش جان سالم به درببرد و به مقصد تعیین‌شده برسد، نهایت کاری که می‌تواند بکند این است که با سرعت زیاد از سیستم آلفا قنطورس عبور کند. به همین دلیل دانشمندان زمان کافی برای انجام تحقیقات گسترده در مورد منظومه‌ی مذکور نخواهند داشت؛ چرا که فضاپیما سریعا از آن عبور خواهد کرد و وارد دنیای خالی بعد از آن خواهد شد.
تصور چنین سرنوشتی برای این فضاپیمای کوچک شرم‌آور است؛ چرا که منظومه‌ی آلفا قنطورس میزبان شبیه‌ترین سیاره به زمین یعنی پروکسیما بی است. البته دانشمندان در مورد میزان احتمال قابل سکنی بودن این سیاره اختلاف نظر دارند.
اما هلر و همکارانش راه حلی دیگری در نظر دارند. پیشنهاد آنها این است که نیروی پیشرانه‌ی فضاپیما از منبع دیگری تأمین شود. در این صورت کنترل بر فضاپیما بیشتر خواهد شد و هنگام رسیدن به مقصد می‌توان سرعت آن را کم کرد تا فرصت کافی برای رصد دقیق منظومه‌ی آلفا قنطورس فراهم شود. به‌جای استفاده از لیزر به‌عنوان پیشران، همانند آنچه در پروژهی استارشات پیش‌بینی شده است، مطابق با پیشنهاد هلر، سفینه می‌تواند نیروی خود را از بادبان‌های خورشیدی بگیرد. به این ترتیب فضاپیما می‌تواند فوتون‌های رسیده از خورشید را جذب و از آن برای شتاب‌گیری استفاده کند. سپس زمانی که به مقصد خود رسید، فضاپیما با استفاده از فوتون‌های رسیده از ستاره‌های منظومه‌ی آلفا قنطورس می‌تواند انرژی لازم برای به کار انداختن مکانیزم ترمز را به دست آورد.
این ایده جالب به نظر می‌رسد؛ اما مشکل اساسی آن سرعت پایین فضاپیما خواهد بود. فضاپیمایی با این ویژگی‌ها حداقل ۱۴۰ سال برای رسیدن به مدار پروکسیما قنطورس زمان نیاز خواهد داشت. گفتنی است که سیاره‌ی پروکسیما بی در مدار این ستاره قرار دارد.
اختلاف مدت‌زمان پیمایش فضاپیما در پروژهی استارشات و آنچه هلر پیشنهاد کرده است، بسیار قابل توجه است و همین مسئله می‌تواند پاشنه‌ی آشیل این ایده باشد. متخصص فیزیک نجومی و دانشمند ارشد پروژهی استارشات، آوی لوب از دانشگاه هاروارد می‌گوید:
مهمترین محدودیت ما در تعریف پروژهی استارشات این است که ما می‌خواهیم رسیدن به آلفا قنطورس در آینده‌ای نه‌چندان دور و در واقع در طول عمر ما اتفاق بیافتد.
اما از طرف دیگر، هلر و همکارانش نظریه‌ی خود را بهبود بخشیده‌اند و اکنون ادعا می‌کنند با بهینه‌سازی فرآیند شتاب‌گیری و کاهش شتاب، مدت‌زمان سفر فضاپیمای پیشنهادی آنها کمتر شده است.
آنها می‌گویند با بهینه‌سازی‌های اعمال‌شده، ۲۰ سال از مدت‌زمان سفر به آلفا قنطورس کاسته خواهد شد. در حالی که طبق محاسبات هلر، سفر به شباهنگ که ۱۶ برابر درخشان‌تر از آلفا قنطورس است، حتی در مدت‌زمان کمتر یعنی در حدود ۶۹ سال میسر خواهد شد. هنوز ایده‌ی پیشنهادی هلر به‌طور دقیق توسط دانشمندان دیگر بازبینی نشده است؛ اما لوب در مورد آن می‌گوید:
این ایده خلاقانه و جالب است. با این حال برای عملی شدن چنین ایده‌ای باید بازنگری اساسی در تکنولوژی بادبان‌های خورشیدی صورت پذیرد. در این ایده، شما اگر می‌خواهد به کسری از سرعت نور برسید، باید بادبان‌های خورشیدی بسیار نازکی داشته باشید.
هلر و تیمش با این موضوع موافق هستند؛ اما می‌گویند اگر مهندسان بتوانند روشی برای ساختن بادبان‌های خورشیدی بسیار بزرگ اما بسیار نازک پیدا کنند، رسیدن به گوشه گوشه‌ی عالم میسر خواهد بود. هلر در این مورد توضیح می‌دهد:
ما برای ساخت بادبان‌های خورشیدی به ماده‌ای بسیار سبک، محکم، با مقاومت دمایی بالا و بسیار انعطاف‌پذیر نیاز داریم تا بادبان‌هایی با مساحت چند صد مترمربع بسازیم. اگر چنین چیزی به وقوع بپیوندد، سفر در فضای بین‌ستاره‌ای ممکن خواهد شد.
.: Weblog Themes By Pichak :.